Jak do tej pory Oregon wygrywa ze wszystkimi odwiedzonymi stanami. Ma oceaniczne wybrzeże i bogactwo kulinarne – ważne dla Sergia, ma góry, a dokładnie wulkany – ważne dla Marzeny, ma rzeki, jeziora, pustynie i najważniejsze – unikatowy las. Ale po kolei.

Po luksusach w gościnie u Sarah i Andrzeja musieliśmy znowu przyzwyczaić się do niewygód w drodze. Z każdym kęsem prowiantu, który otrzymaliśmy, wspominaliśmy naszych dobrych gospodarzy. Tym razem jadąc na południe Oregonu przejechaliśmy obok wulkanu, który widzieliśmy z łódki z rzeki Columbia, a potem droga przez najsuchsze okolice jakie do tej pory mijaliśmy. Z daleka widzieliśmy już górę, która była naszym kolejnym celem, a dokładnie jej zawartość – czyli jezioro w kraterze. A oto co ukazało się naszym oczom.

Zwiedzaliśmy jezioro z samego rana. Słońce nie zdołało go jeszcze ładnie oświetlić. Dla zainteresowanych pogłębieniem tematu podaję link do strony, z której ja się inspiruję. Polecam.

Po objechaniu krateru, zjedzeniu drugiego śniadania z cudnym widokiem, udaliśmy się dalej w drogę, czyli w kierunku wybrzeża, w miejsce które od początku było celem naszej podróży, zanim poznaliśmy Andrzeja i Sarah.

I jak? Robią wrażenie olbrzymy? To las z najwyższymi drzewami na naszej planecie. Redwood, a po polsku sekwoja wieczniezielona. Porażają swoją wielkością. Można dostać skrętu szyi podziwiając je. Aktualanie zostało tylko 5% drzewostanu, który osadnicy zastali tutaj niecałe 200 lat temu. Wielka szkoda.

A zapomniałam napisać, że jesteśmy już w Kalifornii. Z czym się kojarzy? Mi z najbardziej pagórkowatym miastem świata. Powoli zmierzamy do San Francisko jadąc zwdłuż wybrzeża, drogą numer 1, pięknymi serpentynami na klifach tuż nad Pacyfikiem.

Po drodze przypadkiem wpadliśmy na urocze miasteczko, w którym zatrzymaliśmy się na kawę i coś słodkiego do kawy.  Przy okazji Sergio odkrył krajan emigrantów.

Jadąc dalej na południe ukazuje się nam taki widok.

Golden Gate, Złota Brama do miasta. Zostajemy na noc w motelu. Ciężko zwiedzać duże miasto z samochodem, a jeszcze ciężej biwakować w nim. Zwiedzać na piechotę też nie jest łatwo – ciągle pod górkę, z górki też, ale jakoś wydaje się, że rzadziej 🙂 Jemy lokalne specjały na wybrzeżu rybaków – Sergio wybrał gęstą zupę z owoców morza podaną w chlebie, a la nasz żurek; Marzena asekuracyjnie wybrała bułkę z sałatką z lokalnych krabów i krewetek.

Kolejną atrakcją San Francisko znaną na cały świat są lwy morskie, które opanowały molo nr 39. Rekorodowa ich liczba zanotowana w tym miejscu to około 2000 osobników. Gdy my tu byliśmy było ich zdecydowanie mniej, ale i tak sporo. Gwarne olbrzymy wylegujące się na słońcu z widokiem na Alcatraz.

Na koniec pobytu w San Francisko zostawiliśmy sobie taką atrakcję.

Jest to jedna z ulic z największą ilością zakretów na najkrótszym odcinku. Sergio był dumny ze swojego UMM, który pokonał tą przeszkodę na szóstkę! Jazda w dół na biegu bez użycia hamulca. Takie cuda tylko w UMM. Pomijam milczeniem ulicę, którą w mozolnie wspinaliśmy się w górę, żeby dostać się na szczyt.

Losem rządzi przypadek i odrobina szczęścia. Bo jak wytłumaczyć fakt, że zostaliśmy skierowani na miejsce kempingowe w parku stanowym zaraz obok Andrzeja i Sarah?! Ale od początku. Zdecydownie rzadko zatrzymujemy się w cywilizowanych miejscach; głównie w parkach narodowych, gdzie nie można obozować poza wyznaczonymi, płatnymi miejscami, albo gdy w okolicy nie ma innego wyboru. Trzecią alternatywą jest chęć odrobiny luksusu w postaci prysznica lub gdy poziom zakurzenia widać gołym okiem. Tym razem zatrzymaliśmy się w parku stanowym …. i za 20$ mieliśmy luksus na wyciągniecie ręki. Cała infrastruktura turystyczna w Stanch, zarówno płatna, jak i nie, funkcjonuje bardzo dobrze. Po pierwsze istnieje, a po drugie jest zadbana i czysta, nawet w toi toiach przy drodze jest zawsze papier i to w nadmiarze.

A więc w przydziale dostaliśmy miejsce niedaleko centrum luksusu, pomiędzy dwoma miejscami już zajętymi. Pierwsi pojawli się sąsiedzi po lewej – Australijka i Kanadyjczyk i zaczeliśmy z nimi rozmawiać. Po jakimś czasie dołączył do nas sąsiad z prawej, dopytując Holland czy Poland? Oczywiście, że Poland odpowiedziałam ja, a następnie usłyszałam, że sąsiad jest z Wrocławia – oczywiście po polsku. No i zaczęły się długie Polaków rozmowy przy ognisku, wsparte produktem rozwiązującymi języki. Andrzej i jego żona Sarah wracali do domu, po kilkudniowej wycieczce. Nocne rozmowy zakończyły się zaproszeniem do domu. Sarah i Andrzej mieszkają w okolicy rzeki Columbia, która dzieli dwa stany – na północ jest stan Waszyngton, na południe stan Oregon. My aktualnie znajdowaliśmy się na południu stanu Oregon, przy samej granicy ze stanem Kalifornia. Ale nie mogliśmy oprzeć się pokusie i pojechaliśmy 500 km  z powrotem na północ, tym razem nie wzdłuż wybrzeża, ale drogą stanową (czyli autostradą, czyli drogą, której unikamy ze względu na brak walorów krajoznawczych w połączeniu z wymiarem ekonomicznym rujnującym zasobność porfela).

Gospdarze oddali nam do dyspozycji pokój gościnny z łóżkiem. Jaka miła odmiana od materaca w namiocie. A że wszyscy byliśmy zmęczeni, a kolejny dzień zapowiadał się niesamowice, poszliśmy od razu spać.

Kolejnego dnia rano szybkie przygotowania i ruszamy na rzekę, z naszym kapitanem Andrzejem.

Poranek był pochmurny, ale i tak nie zmąciło to naszej radości. Z rzeki wszystko wygląda inaczej. Po południu wyszło słońce, a wieczorem wszyscy wyglądaliśmy jak raki. W domu czekała na nas kolacja przygotowana przez Sarah. Palce lizać. I rozmowy. O Polsce,  o Amerykanach, o Filipinach, skąd pochodzi Sarah. Ta podróż ma sens jedynie jeżeli mamy możliwość zobaczyć z bliska życie w danym miejscu, porozmawiać o różnicach pomiędzy narodami, znaleźć wspólne podobieństwa. Taka wymiana to bogate doświadczenie, więcej niż wyczytana w książkach lub oglądana w telewizji. A co najważniejsze pozwala z bliska zapoznać się z kulturą odrzucając wszystkie stereotypy i uprzedzenia,  dając się porwać czystej przyjemności słychania o rzeczach nam nieznanych i opowiadania o nas samych i naszej tradycji.

Kolejengo dnia, zgodnie z sugestią Andrzeja, zrobliśmy rundkę wokół rzeki, oglądając z lądu te rzeczy, które widzieliśmy z rzeki. Andrzej podał nam wszystkie współrzędne punktów wartych odwiedzenia i pomocne informacje, jak i gdzie zaparkować, w jakiej kolejności itp. Wycieczka zaplanowana, no więc w drogę.  No i mogliśmy zobaczyć też samą rzekę. Szeroka, żeglowana rzeka, z pieknym kanionem.

Zwiedziliśmy też wnętrze elektrowni wodnej i drogę dla ryb, głównie dla łososi, które dwa razy muszą bezpiecznie pokonać tą przeszkodę. Przy tamie również zobaczyliśmy rodzinę lwów morskich, które przypłyneły tu na ucztę i zupełnie nie przeszkadzała im słodka woda w rzece. Wyglądały na przeszczęśliwe i utuczone. Również rybołów skorzystał z obfitości tego rzecznego stołu.

Kolejnym punktem programu była wspinaczka na Beacon Rock. Z rzeki skała wyglądała doniośle. Z bliska wyglądała jeszcze donioślej i wycisnęła z nas nie tylko siódme, ale i czternaste i nawet dwudzieste pierwsze poty. Jednakże szczyt został zdobyty! Umęczeni ale przeszczęśliwi wróciliśmy do naszych gospodarzy.

A tu znowu czekała na nas uczta przygotowana przez Sarah. Niesamowita Pani Domu!!! To była nasza ostania noc u naszych przekochanych gospodarzy. Rozmowy zakończyły się prawie nad ranem. Dostaliśmy nawet jedzenie na drogę. Niesamowite osoby! Polska gościnność nawet po 50 latach spędzonych poza granicami Polski! Wielki szacunek dla Was!

Sarah, Andrzeju, jeszcze raz bardzo dziękujemy Wam za wspólnie spędzony czasu i że daliście nam możliwość zobaczenia waszego życia z bliska. Dziękujemy za gościnę i liczymy, że jeszcze się z wami spotkamy – może w Meksyku a może w Europie.

A my udaliśmy się kolejny raz na południe, tym razem wschodnią częścią stanu Oregon, czyli prawie pustynią, do miejsca, do którego nie było nam po drodze wcześniej, ale teraz jak najbardziej. Następnym razem zabierzemy was do jeziora w kraterze wulkanu.

Na prom w Viktorii na wyspie Vancouver nie mieliśmy rezerwacji, no bo po co. Czas mamy, więc nie ma gdzie się spieszyć i rezerwować na wyrost. A co jeśli nam gdzieś się spodoba i chcelibyśmy zostać dłużej?! Przyjechaliśmy około trzy godziny przed planowanym promem. Poinformowano nas, że na prom o 10:30 mamy 30% szans, na następny o 15:00 już 80%. Czekaliśmy grzecznie w kolejce na swoją kolej, już przy samej burcie widzimy wnętrze promu prawie całkowcie wypełnione. Samochód przed nami wjeżdża i obsługa wciska go pomiędzy zaparkowane auta. Nasza kolej. Sergio kierowany przez obsługę wciska się pomiędzy burtę i rząd aut – 10 razy do przodu, 10 razy do tyłu – i parkujemy centymetry od zderzaka, jakoś tak na ukos. Po nas wjeżdża tylko jedno auto, tylko dzięki temu, że UMM jest dosyć małym autem jak na warunki amerykańskie. Uff udało się. Mamy zostawić samochód z zaciągniętym hamulcem i iść na gorę. Nie wygląda, żeby ktoś miał ładunek przymocować do pokładu. Rejs ma trwać 1,5h. Jest nawet internet dostępny. Po jakimś czasie widzimy wieloryby – dość daleko, ale wyrażnie widać fontannę i ogon wystający ponad powierzchnię wody. Promem zaczyna kołysać na boki na tyle, że Sergio wychodzi na zewnątrz zaczerpnąć powietrza 😉 Marzena martwi się o samochód, który na pewno „zaparkował” samoistnie na lśniącym nowością sąsiedzie. Niepotrzebnie. Wszystko przebiegło ok i znowu jesteśmy na amerykańskiej ziemi, a dokładnie na półwyspie Olimpia. No i najważniejsze – płyneliśmy po Pacyfiku. Jeszcze nie moczyliśmy stóp ale na wszystko przyjdzie czas.

Nocujemy w lesie deszczowym. Wilgoć dookoła i nawet z góry leci kapuśniaczek. Czekamy w samochodzie na poprawę, która nie przychodzi. No cóż w Kanadzie składaliśmy namiot w ulewie, więc teraz go otworzymy w lżejszym deszczu. I tak jest przecież mokry już.

Jedziemy wzdłuż zachodniego wybrzeża na południe. Przejeżdżamy stan Waszyngton, graniczną rzekę Kolumbia i jesteśmy w Oregonie.

Jak byliśmy jeszcze w Yellowstone kontaktowałam się z Andreą i Thomasem, których poznaliśmy na statku, i mówili, że będą krecić się przez około miesiąc w pobliżu Eugenie?! Może tym razem uda nam się spotkać?!
Ogólnie historia naszych spotkać jest dość … skomplikowana. Jeszcze w Halifax, zaraz po przybyciu, umówiliśmy się na wspólną wycieczkę na półwyspie Cape Breton. Ciężko było zgrać termin, bo nam coś wypadło naraz i musieliśmy zwolnić tempo jazdy, oni znowu byli gdzieś indziej, a to pogoda niedopisywała. No ale ostatecznie udało się. Umówionego dnia zajechaliśmy na umówione miejsce i czekamy na nich. Wieczorem chcemy rozbić namiot i … okazuje się, że Marzena zostawiła kluczową składową namiotu około 250 km stąd, na miejscu ostatniego noclegu. Nic, musliśmy wrócić – po nocy i w deszczu. W międzyczasie Andrea z Thomasem przyjechali, nas nie zastali, wysłali sms gdzie są. My na drugi dzień przyjchaliśmy, ich nie zastaliśmy, sms nie dostaliśmy (nie mieliśmy zasięgu) i się nie spotkaliśmy. Później okazało się, że byliśmy w odległości 10 km od siebie. Nic, nie udało się tym razem. Do spotkania doszło dopiero po paru tygodniach w prowincji Quebec. Tym razem okazuje się, że dzieli nas tylko godzina. Było spotkanie, były rozmowy, był spacer po plaży. Następne spotkanie w Utah jak się uda.

Dojechaliśmy do zachodniego końca Kanady. Różnica w czasie wynosi 9h do tyłu w stosunku do Polski. Meldujemy się na kempingu około 10 km od centrum i szykujemy żeby zwiedzić miasto.
Zwiedzamy zmysłami, najpierw wzrok i węch – czyli przepiękne ogrody VanDusen.

A następnie przyszedł czas na zmysł smaku. Sushi!!!! Marzena odnalazła swój sushi raj! Wieczorem wybraliśmy się na nocny targ azjatycki – Richmond Night Market . Było jeszcze więcej smakowania.

Promem przeprawiliśmy się na wyspę Vancouver. Podczas 1,5 h rejsu widzieliśmy dwukrotnie orki przepływające w pobliżu.
I na tym zakończyła się kanadyjska część wyprawy. Pożegnaliśmy się w miejscowości Victoria i promem dostaliśmy się do USA, w sam środek lasu deszczowego. Ale o tym już w kolejnym poście.

I znowu w Kanadzie. Granica przekroczona bez problemu. Pożary i dym niestety nie znają granic. Wszystko zadymione. Przejeżdżamy przez Kootenay Narodowy Park, widzimy zniszczenia i widzimy nawet ogień. Prawie cały park jest zamknięty. Udaje nam się wybrać tylko na małą wędrówkę w Marble Canion.

Postanawiamy jechać na północ do Parku Narodowego Jasper, przepiękną drogą wzdłuż lodowców. Niebo nie jest przejrzyste. Nadal dym zalega w dolinach ale i tak jest niesamowice.

Jasper też w dymie. Szcześcia jakoś nie mamy. W dodatku w nocy robi się zimno, brr. Koce od Diane są idealne. Kąpiemy się w ciepłych źródłach i wracamy tą samą drogą, na poludnie do Banff. Tym razem dym się podniósł w niektórych miejscach i widoki są fanatystyczne.

Mimo, że już robi się chłodno, a w nocy nawet przymrozki, cała okolica jest oblegana przez turystów. Żeby zobaczyć jezioro Louise trzeba być już przez ósmą rano, inaczej nie zaparkuje się. Nocujemy na kempingu w pobliżu, gdzie poznajmemy sympatyczną parę z Salt Lake City – Fernando i Elizabeth oraz ich sunię Amy. Rozmawiamy wieczorem przy piwie a rano częstują nas gorącą kawą. Królestwo za kawę! Czekamy aż namiot nam się odszroni i nad jeziorem jesteśmy około dziesiątej. Miejsca do parkowani nie ma, ale są darmowe autobusy tylko trzeba zostawić samochód na parkingu poza miasteczkiem (że wcześniej nie wiedzieliśmy). Gdy nareszcie docieramy do jeziora, ciężko je zobaczyć – taki tłum. Udaje się jednak zrobić zdjecia samej naturze.

Rzut kamieniem i jesteśmy w kolejnym parku – Park Narodowy Yoho. Malutki przy sąsiadach gigantach. Dym nadal gdzieś unosi się nad nami, ale na pocieszenie udaje nam sie zobaczyć pociąg, towarowy. Pociągi w Kanadzie to oddzielna historia. Często są piętrowe (kontener na kontenerze) i długie, a nawet bardzo długie. Ten nasz wspinał sie na górę i żeby zniwelować trochę różnicę wzniesienia robił pętle wewnątrz góry. Widzieliśmy jak wjeżdża w tunel i po jakimś czasie wjeżdża lokomotywa z tunelu w innym miejscu, a ogon jej ciągle do niego wjeżdża. Następnie przejechała obok nas a końca jej nie było widać, kolejne wagony wjeżdzały do tunelu. W sumie było pięć lokomotyw – dwie na początku, dwie w środku i jedna pchała koniec. Taka ciekawostka.

Zmierzamy teraz w kierunku Vancouver, przejeżdźając przez dwa kolejne parki – Glacier i Mount Revelstoke. Kolejne pożary i dym. No szczęścia tym razem w Kanadzie nie mamy niestety.

Najzimniejszy bo z lodowcami, mowa oczywiście o Glacier National Park. Na początku istnienia parku, czyli w 1910 zeszłego stulecia było ich około 80. Aktualnie jest tylko 36. Topnieją. Przewidywania podają, że ma ich już nie być w roku 2030. Więc spieszmy się zobaczyć ten piękny zakątek zanim zniknie, a dokładnie rozstopi się do końca.

Pierwszego dnia udaliśmy się na szlak do jeziora lawinowego (Avalanche Lake), 3 km w jedną stronę. Szlak dosyć łatwy, zwłaszcza w stronę powrotną, gdy ma się zdecydowanie z górki, a nie ciągle pod nią. Niemniej trochę się namęczyliśmy i spaliliśmy kalorii.

Warto podkreślić, że w parku fukcjonuje bezpłatny przewóz osób. Jest to fajne udogodnienie, bo nie trzeba jeździć swoim samochodem, a co ważniejsze często jest problem gdzie go zostawić. Jedynym minusem jest czas oczekiwania, ale umilają go wolontariusze fajnymi opowiadaniami.

Kolejnego dnia postanowliśmy pojechać naszym UMM kawałek dalej, w głąb parku i go tam zostawić. Jednak nie mogliśmy znaleźć miejsca postojowego, więc zmieniliśmy plany i przejechaliśmy cały masyw i wjechaliśmy do parku od strony wschodniej, do miejsca zwanego Many Glacier, Dużo Lodowców. I faktycznie było tam dużo lodowców.

Po raz pierwszy udało nam się zobaczyć niedźwiedzia grizlli i w dodatku to była matka z dwoma małymi niedźwiadkami. Odległość też była znaczna, ale w przypadku tego gatunku to wskazane, gdyż są groźniejsze od ich czarnych kuzynów.

Po południu powróciliśmy na główną trasę wiodącą przez park. Droga wije się zboczem i można podziwiać widoki niezwykłej urody. Marzena kocha góry. Sergio, który jest wielbicielem morza, również był pod wrażeniem.

Wybraliśmy się późnym popołudniem na kolejny szlak w stronę Ukrytego Jeziora (Hidden Lake). Udało nam się nawet zobaczyć lokalnych mieszkańców w postaci kozłów śnieżnych.

Niestety odczuliśmy również mroczną stronę matki natury. Po pierwszym dniu wizyty, w nocy, przyszła burza z piorunami. Kolejnego dnia rano widzieliśmy skutki – pożar w okolicach jeziora McDonald. Niewielka strużka siwego dymu. Podczas popołudniowego szlaku popiół z palącego się lasu wiatr przenosił kilometry w głąb masywu. Pod wieczór, wyjeżdżając z parku znowu przejeżdżaliśmy wzdłuż lini brzegowej jeziora. Płonął drugi brzeg. Widać było dokładnie czerwień ognia. Przerażający widok. Następnego dnia park od strony zachodniej został zamknięty do odwołania, a turyści ewakuowani. Gdy to piszę mija kolejna doba, a park niestety nadal płonie.

Wyjeżdżając z Yellowstone na północ znaleźliśmy się w Montanie. Cały czas kierowaliśmy się w górę mapy, w stronę Kanady, po drodze zahaczając o kolejny cud natury jakim jest Narodowy Park Glacier. Trochę mieliśmy do przejechania, gdyż powierzchnia Montany jest większa niż powierzchnia Polski. Zatrzymaliśmy się na nocleg w pobliżu Butte. Fajne miejsce na polanie w lesie, okazało się, że jest również popularne wśród miejscowych. Rozbiliśmy obóz na uboczu, tylko na jedną noc. Po jakimś czasie zostaliśmy zaproszeni przez biwakującą obok rodzinę do ich ogniska. I tak zaczęła się nasza znajomość z Rodziną Snyder, w składzie: Dziadek Wes, Babcia Shirley, Mama Diane, Tata Skip, Syn Jacob, Córka Sasha i Natasha i pięć psów. Nocne rozmowy przy ognisku o Ameryce, o Europie, o polityce, o historii, o życiu. Następnego dnia rano, Diane poczęstowała nas lokalnymi przysmakami z cukierni. Palce lizać. I zostaliśmy obdarowani kocami własnoręcznie przez nią przygotowanymi. Byliśmy zaskoczeni i onieśmieleni. Dziadek Wes dał szybki kurs obsługi broni palnej i Sergio po raz pierwszy w życiu strzelał z pistoletu, kaliber 22.

Z przyczyn technicznych zdecydowaliśmy się pozostać na kolejną noc. Podczas wyważania kół w naszym pojeździe, pojechaliśmy zobaczyć wotum, które mieszkańcy Butte ustawili na okolicznej górze. Jest to monument przedstawiający Maryję, a dedykowany wszystkim kobietom, a w szczególności matkom.

Kolejnego wieczoru zostaliśmy zaproszeni na grilla i wieczór przeciągnął się do nocy. Tego dnia Diane przywiozła trzymiesięczne szczeniaki – Tygryska (Tiger) and Winstona. Marzena prawie porwała jednego z nich.

Usterka w samochodzie jednak okazała się poważna i „zmuszeni” byliśmy pozostać w Butte jeszcze parę dni. Nasi nowi przyjaciele użyczyli nam trawnika i swojego domu. Wykąpani (potrzebowaliśmy zdecydowanie prysznica) i najedzeni pojechaliśmy z Diane i jej córką do kina. Ale do jakiego kina! do kina pod chmurką. Dla Marzeny był to pierwszy raz, Sergio powrócił do wspomnień z dzieciństwa. Warto nadmienić, że obiekt ten funkcjonuje od 1978 roku i wciąż jest prowadzony przez tę samą rodzinę.

Spędziliśmy jeszcze dwa dni z w Butte rozpieszczani przez Diane i Skipa. Naprawa samochodu okazała się na tyle poważna, że zostaliśmy skierowani do innego warsztatu.

 

Kochani,

Diane, Skip, Jake, Sasha, Dziadek Wes i Babcia Shirley oraz wszyscy pozostali członkowie rodziny, których poznaliśmy,

Jeszcze raz dziękujemy za ciepłe przyjęcie, wszelką pomoc i gościnę. Zawsze pozostaniecie w naszej  pamięci. Nie ma to jak gościnność w Butte, w Montanie.

Najwyższy czas odwiedzić Misia Yogi. Trzeba tylko pamiętać, żeby nie zostawiać koszy piknikowych bez opieki. Niby to tylko kreskówka, ale przesłanie jak najbardziej realne. Wszędzie są informacje, że jesteśmy w krainie niedźwiedzi i wskazówki jak się zachowywać. Otóż niedźwiedzie nie tylko łase mogą być na jedzenie, ale na wszystko co jest zapachowe – np. kosmetyki, olej samochodowy itd. Mamy utrudnione zadanie, bo zasady parku nie zezwalają na spanie w namiotach, czy tak jak w naszym przypadku, namiot dachowy jest zabroniony także. My już trochę obycia z misiową krainą mamy, ale jak zabaczyliśmy panią na spacerze z psem, już poza parkiem narodowym, uzbrojoną w dwa spreje na niedźwiedzie, to trochę nas to przestraszyło. Nawet na tyle mocno, że zaraz też taki sprej zakupiliśmy. Oto instrukcja obsługi, której nam udzielono podczas zakupu.

Jeżeli napotkasz niedźwiedzia i obydwoje wydajecie się równie zaskoczeni swoją obecnością, a jedyne co ci przychodzi do głowy to uciekać gdzie pieprz rośnie, to jesteś w błędzie. Nieważne jak szybko biegniesz i tak dogoni. Trzeba stać pewnie na nogach i obserwować sytuację i powoli dawać krok do tyłu. Jeżeli niedźwiedz pozostaje na swojej pozycji, wycofujemy się powoli aż znikniemy sobie z oczu. Jednakże, jeżeli trafił nam się osobnik wielce ruchliwy i na nasz krok w tył, on daje krok w przód – no cóż trzeba odbezpieczyć sprej i czekać aż podejdzie, a raczej nadbiegnie do nas na odległość … 9 metrów. To teraz proszę sobie wyobrazić szarżujące zwierzę a my z wyciągniętym sprejem czekamy aż podejdzie na tyle blisko, żeby zasprejować przestrzeń pomiędzy nami, na wysokości od jego łap do jego głowy. I nie żałować spreju 🙂 Podobno daje to skuteczną zaporę, której nie będzie chciał sforsować. Tylko kto ma na tyle stalowe nerwy, żeby nie ruszyć się z miejsca i trzesącymi rękami dobrze wycelować ?! Mam nadzieję, że nie będziemy tej instrukcji przerabiać w praktyce.

To tyle dygresji na temat niedźwiedzi. My w Yellowstone i okolicy nie widzieliśmy żadnego, ale one tam są. Za to czego nie można przegapić tam na pewno to gejzery, gorące źródła, wulkany błotne, fumarole (otwory z których wydostaje się gaz) z jednej strony parku i przepiekne kaniony i wodospady rzeki Yellowstone z drugiej, wschodniej części parku. My spędzieliśmy trzy bardzo aktywne dni, starając się zobaczyć wszystko. Zdarzało się, że już o 7 rano byliśmy na szlaku.

Udało nam się zobaczyć trzy erupcje gejzerów. Pierwszą był najbardziej przewidywalny i oblegany tłumnie Old Faithful. Do kolejnego gezjera o nazwie Lone Star wiódł 40 minutowy spacer i tylko około 20 osób widziało jego 15 minutowy popis. O niebo lepszy niż ten pierwszy. Ostani gajzer miał za to najbardziej chlapiący popis. Był to gejzer typu fontanna, co w połączeniu z wiatrem dało darmowy, siarkowy prysznic.

A że ładnych widoków nigdy dosyć i wszystko jest pasjonujące to kolejna porcja zdjęć.

Zwiedzając Yellowstone kierowaliśmy się bardzo szczegółowymi informacjami z blogu www.szlakiusa.pl. Autorka z niesamowitą dokładnością opisuje temat a jednocześnie jest to tak plastyczne, że po parokrotnym przeczytaniu miało się wrażenie, że już się tam było. Serdecznie polecamy.

http://www.szlakiusa.pl/zwiedzamy-park-yellowstone/
http://www.szlakiusa.pl/zwiedzamy-park-yellowstone-2/
http://www.szlakiusa.pl/zwiedzamy-park-yellowstone-3/

Zahaczyliśmy również o Teton National Park, który graniczy z Yellowstone od południa. Tam spotkaliśmy niedźwiedzia około 20 metrów od nas. Na szczęście nie był nami zainteresowany, a my na szczęście byliśmy w samochodzie.

Zanim dojedziemy do Yellowstone mamy do sforsowania kolejny łańcuch górski. Widoki są cudne i poraz pierwszy jesteśmy na wyskości około 10000 stóp, czyli prawie 3000m. Samochód odczuwa trudy tej góry ale dzielnie sunie naprzód.

Pośrodku łańcucha górskiego jest miejsce kultu wszystkich rdzennych plemion – Medicine Wheel. Można spotkać tu pielgrzymujących Indian, ale wtedy dostęp do szczytu jest zabriony. My mieliśmy szczęście i nawet pogoda dopisała, choć było bardzo wietrznie i zanosiło się na burzę.

Na noc postanowliśmy zatrzymać w się w Lovell. Brzmiało zachęcająco, bo toalety i prysznice były darmowe. Po zaparkowaniu i otworzeniu namiotu aura z czysto miłosnej (Love) zmieniła się w iście diabelską.

Nam na szczęście nic się nie stało, choć było blisko. To juz była kolejna, chyba czwarta noc z kolei, kiedy grzmiało, wiało, padało, błyskało. Ale te 20 minut było naprawdę przerażające. Zadarzyło się podczas nocowania w Badland, że musieliśmy siedzieć i obciążać namiot bo wiatr chciał go porwać, ale to gradobicie było testem wytrzymałości naszego sprzętu. Marzena była pewna, że namiot został zerwany. Sergio schował się pod kierownicę. Po nawałnicy samochód wyglądał jak zamaskowany, a my postanowiliśmy iść do baru na piwo. Miasteczko zostało bez prądu, wiele szyb zostało wybitych, naet drzewa upadły na domy, ale bar działał – do momentu aż barman był wstanie zobaczyć klientów i pieniądze ze światła telefonu. Kolejnego dnia postanowliśmy mieć dzień gospodarczy, czyli Sergio gotuje a Marzena sprząta.

Jak jest dziki zachód nie może zabraknąć rodeo. W Cody mieliśmy szczęście zobaczyć to na własne oczy.

Już tylko kilkanaście kilometrów dzieliło nas od Yellowstone, ale to cudo natury zasługuje na oddzielny post.

Nawet tak niezadowny samochód jak trzydziestoletni UMM czasami potrzebuje trochę uwagi właściciela i wiernego fasctynata marki.