PL

Witamy w Boliwii, w jednym z najwyżej położonych państw w Ameryce Południowej. Część zachodnia, którą my podróżowaliśmy, znajduje się na wysokości około 4000m n.p.m.  Mamy to szczęście, że nie odczuwany skutków choroby wysokościowej, przynajmniej na tym poziomie. Do Boliwii wjechaliśmy od strony jeziora Titicaca. Zmierzając w kierunku La Paz musieliśmy pokonać wody jeziora na nietypowej barce. Wyglądała chybotliwie i nie wzbudzała zaufania, ale bezpiecznie przeniosła na nas drugą stronę.

Bez przeszkód dojeżdżamy do La Paz, a w sumie tylko do El Alto, na zachodniej krawędzi płaskowyżu. Są to jedne z najwyżej położonych miast na świecie. Ze względu na specyficzne położenie miasta, zjeżdżamy do La Paz kolejką gondolową. Jest to najlepszy środek transportu w mieście, określany wiszącym metro. Jedenaście lini kolejki ma łączną długość około 34 km i pozwala “objechać” miasto dookoła. Cały dzień spędziliśmy na podniebnym podróżowaniu i podziwaniu miasta z góry. Bardzo miłe doświadczenie. Na ziemie schodziliśmy, żeby coś zjeść i spotkać się ze znajomymi z Limy – Justyną i Johanem. Spędziliśmy uroczy wieczór i czuliśmy niedosyt, ale musieliśmy zdążyć na powrotne metro do El Alto. Dzięki za spotkanie, do zobaczenia w Europie!

Teraz prosta droga na południe płaskowyżem, nazywanym tutaj Altiplano, do niesamowitego miejsca, Salar de Uyuni. Niech zdjęcia narobią wam apetytu.

Położone na wysokości 3653 m n.p.m. największe solnisko świata. Poraża wielkością, nieskończonością soli po widnokręg. Jedno z najbardziej fantastycznych miejsc, w którym byliśmy. Na noc zatrzymujemy się w zatoce wysepki w tym morzu soli. Jesteśmy sami jak okiem siegnąć. Zachód słońca jest magiczny, temperatura spada drastycznie i pojawiają się gwiazdy w ilości niezliczonej. Potem niestety pojawia się i księżyc, prawie w pełni i odbijając się w kryształach soli sprawia, że zaplanowanych nocnych zdjęć nieba nie będzie. Jest jasno prawie jak w dzień.

Kolejnego dnia udajemy się na zwiedzanie okolicy. Jest już koniec pory deszczowej, ale liczymy, że uda nam odnaleźć, chociaż niewielką kałużę. Dlaczego? woda na solnisku działa jak wielkie lustro i tworzy magiczne iluzje. Tym razem powiniśmy jednak ograniczyć się do marzeń o mniejszych połaciach wody. Z paru centrymetrów wody, zrobilo się kilkanaście, a potem to nawet kilkadziesiąt i końca tej wody nie widać. Nawigowanie w terenie, gdzie nie ma żadnego punktu referencji nie jest łatwe, a w dodatku kryształowa woda i solne dno nie pozwalają określić prawdziwej glębkości. Trochę baliśmy się, że wpadniemy do wody po dach, a w okolicy nie ma nikogo, kto by nam pomógł. Udało nam się wypatrzeć brzeg, zbaczając z zaplanowanej trasy. Wszystko było ok, ale sól na granicy lądu i wody była za miękka i … zakopaliśmy się. Kolejna przygoda. Szkoda, że niebo było czysto niebieskie, bez żadnej kłębiącej się chmurki i nie miało co się odbić z góry, a tak może wyglądać.

Po uwolnieniu się z pułapki, gnamy na południe w stronę Chile, na tyle, ile stan drogi pozwala, czyli w ślimaczym tempie. Przejeżdżamy panoramiczną trasą wzdłuż jezior. Wytrząsło nas za wszystkie czasy, zakurzyło też. Cała nasza trójka przypominała piaskowe stwory. W ciągu całej naszej podróży samochód nigdy nie był tak zakurzony w środku, wszędzie, nawet w szufladach. Może dlatego zwykle bardzo drobiazgowa kontrola sanitarna na granicy z Chile potraktowała nas łagodnie. Nie chcieli się pobrudzić. Ale o tym już w następnym wpisie.

Przekraczamy kolejną granicę. Wymyślne linie na mapie bez pokrycia w terenie, zwłaszcza w tej części świata. Ekwador i Peru w tym miejscu dzieli rzeka i szlaban dla samochodów. W Ekwadorze urzędnika wyciągamy z kąpieli, w samym ręczniku, choć już 9 rano. Po wbiciu pieczątki wyjazdowej, pozujemy do pamiątkowego zdjęcia z przedstawicielem władzy, na przemian z Sergiem, trzymając nasze paszporty w dłoni. 200% gwarancji, że my to my.
Krajobraz prawie nieziemienny, język również (od Meksyku, czyli od października, tylko hiszpański). Nadal pozostajemy w górskim terenie, ale kierując się na wschód dotykamy Amazonii. Podziwiamy dostojny Gocta wodospad w oddali. Jest jednym z najwyższych wodospadów świata, około 770 m, ale co dodaje mu tajemniczości, to fakt, że został odkryty dopiero w XXI wieku. Oczywiście lokalna ludność zna go od stuleci i wierzy, że jest strzeżony przez jasnowłosą syrenę. Jest końcówka pory deszczowej, co widać zwłaszcza na drogach nieasfaltowych, dość często są rozmyte przez powodzie. Ale dla UMM i nieustraszonego kierowcy nie ma przeszkód, czasem tylko opóźnienia w czasie. Podczas przeprawy ze zdjęć ucierpiał tylko tylni zderzak.

Peru i Boliwia są znane ze swoich górskich, niebezpiecznych, krętych ścieżek nad przepaścią (ciężko to czasem nazwać drogą). Nieprzejechanie takim szlakiem nie wchodziło w rachubę (wbrew oczywistemu weto z mojej strony). Okazało się, że droga jest zamknięta do 17:00 (a o 18:30 zapada zmrok) więc wrażenia były spotęgowane. Większość nagranych filmów jest zbytnio wstrząśnięta, na szczczęście są zdjęcia.

Po prawie dwóch miesiącach włóczenia się po górzystych terenach, zawitaliśmy nad brzegiem Pacyfiku. Tak nam się spodobało, że z jednej nocy zrobiło się 5 i poznaliśmy innych podróżników, Angelikę i Andre i ich niesamowity pojazd, samochód szwajcarskich listonoszy z lat 60. Bliskość wody wpłynęła pozytywnie na różnorodność w menu – swieże warzywa, ryba z grilla, słońce i pisco sur, lokalny drink. Wakacje. Ale droga wzywała nas i ruszyliśmy dalej, znowu w stronę gór, a dokładnie w region Cordillera Blanca (Kordyliera Biała) z najwyższymi szczytami Peru.

Dla relaksu film z zachodu słońca, które dosłownie w ciągu minuty wpada do oceanu. Specjalnie nagrany dla Michała, wielbiciela zachodów słońca.

Najpierw odwiedziliśmy Lagunę Paron, największe jezioro w regionie, o turkusowym kolorze, otoczone zaśnieżonymi szczytami sześciotysięczników. Mogliśmy też spróbować typowej wysokogórskiej herbaty z liści krasnodrzewu pospolitego, znanego bardziej pod nazwą koka lub krzew kokainowy. Na obiad Sergio zjadł lokalny przysmak pod nazwą cuy. Zainteresowni niech sami poszukają, co to za potrawa.

Kordyliera Biała to łańcuch górski w Andach o długości około 180 km i szerokości zaledwie 50 km. Postanowliśmy pokonać go dwukrotnie, oczywiście samochodem. Na tak wysokie wspinaczki nie mieliśmy ani sprzętu, ani siły. Pierwszy przejazd był drogą z tunelem Punta Olimpica na wysokości około 4600 m n.p.m. Droga najpierw biegła środkiem kanionu, a następnie serpetyną w górę, aż do tunelu. Widoki niesamowite, wokół zaśnieżone szczyty, łącznie z tym najwyższym, Huascarán 6768 m. A po drugiej stronie zaskoczyła nas zima.

Na powrotny przejazd wybieramy drogę w pobliżu lodowca Pastoruri, na samym południu łańcucha górskiego. I jest to najlepszy wybór. Przez pół dnia nie spotkaliśmy żywej duszy. Widoki zapierające dech w piersiach. Spokój i majestatyczność gór. Tak jak wszędzie do tej pory, tak i tutaj, lodowiec się kurczy z roku na rok w zastraszającym tempie. Przykre to. Wyjazd z tej doliny wiódł przez stoki porośnięte pujami Raimondiego. Jest to wysoka roślina, występująca w wyższych partiach Andów, może sięgać aż do 15 metrów i żyje około 100 lat. Niestety zagrożona jest wymarciem.

Wymarznięci lekko, postanowiliśmy udać się w cieplejsze regiony, czyli na wschód w stronę Amazonii, ale zanim tam dotarliśmy, nie obyło się bez przygód. System dróg i związana z nim cała infrastruktura, zwłaszcza w górkiej cześci kraju (a góry to przeważająca większość), nie jest zbyt dobrze rozwinięta. Pomijam brak asfaltu, bo bez tego można się poruszać, ale bez paliwa? Na wyskości powyżej 2500m można zaobserwować zmiany w zachowaniu UMM, a że my poruszamy się niezmiennie w zasięgu 4000m – 5000m zapotrzebowanie na paliwo dające moc naszemu pojazdowi jest większe. Jak tylko można było to tankowaliśmy, ale zadarzyło się, że ponad 200 km pokonaliśmy bez stacji benzynowej. Do najbliższej mieliśmy 70 km, a w mijanym miasteczku sprzedawali tylko paliwo z beczki, które nie przypominało diesela ani z zapachu ani z wyglądu. Mając reszki postanowiliśmy zaryzykować. Cel podróży był położony poniżej, więc spora szansa na sukces. Po 2 godzinach ekonomicznej jazdy do celu pozostało tylko 28 km. Dobra nowina. Zła nowina to, że muslieliśmy podjechać pod górę, najpierw łagodnie, ale w jednym momencie zrobiło się stromo i samochód odmówił współpracy. Była niedziela, jak się okazało droga też nie była uczęszczana. Czekaliśmy, a niektórzy z nas to nawet wypatrywali wybawienia. Po 5 godzinach pojawiły się nawet 2 samochody w krótkim odstępie czasu. Kupiliśmy paliwo, zrobiliśmy sensację i pewnie staliśmy się częścią opowieści, która będzie krążyła po okolicy. Okazało się, że mieliśmy do pokonania jeszcze około 4 km w górę, mnie lub bardziej stromo, i 22 km ostro w dół. Pierwszy raz, od ponad 40.000 km, kiedy zabrakło nam paliwa. A potem tylko 500 km i jesteśmy w słońcu i cieple. Wspomnieć należy rodzeństwo, które podeszło do nas gdzieś po drodze, jak Sergio majstrował przy UMM. Najstarsza dziewczynka ma około 10 lat (na wzrost dałam jej najwyżej 6) i moim łamanym hiszpańskim rozmawiałyśmy o życiu. Pytania “czy wszyscy są tak wysocy jak ty w twoim kraju?” nie zapomnę. Jakie mała dziewczynka, gdzieś z peryferii Peru, ma wyobrażenie o świecie? Polska to abstrakcja, Europa może obiła się o uszy. Dla takich chwil warto podróżować, takie chwile pozostawiają tysiące pytań w głowie.

Lima. Sergio musi udać się na chwilę do Europy, a ja pozostałam sama. No nie całkiem, ja i UMM. Zatrzymaliśmy się w Limie, na przyjemnym hostelowym parkingu. Trochę bylo odpoczynku od wyprawy i jakoś mi się pochorowało z tej bezczyności, ale wszystko już ok. Dlatego zdjęć z Limy nie ma, ale za to są poznani ludzie. Z Norwegami (mówiacy po polsku Norweg, a jak pytałam jak Polak może tak dobrze mówić po norwesku) mamy nadzieję się jeszcze spotkać w Europie, bo oni podróżują na motorach w przeciwnym kierunku; a z mieszaną parą Polsko-Szwedzką spotkaliśmy się później (ale o tym w innym poście). Odpoczynek przydał się przed kolejnymi przygodami. Lima to połowa Peru dopiero. Znowu jesteśmy nad wodą, więc jedziemy na południe na pustynię, a może lepiej na diuny, Paracas. Takiego spokoju, takiego bezmiaru piasku od dawna nie mieliśmy. Takiego zagubienienia w terenie również. Ze strachem w oczach (nie wiem czy tylko moich) zjeźdżaliśmy z prawie pionowej wydmy. Zdjęcia, ani film, nie może oddać tego. Dodam, że próbowaliśmy objechać przeszkodę, ale mając w pamięci brak paliwa – nie chcieliśmy ryzykować unieruchomienia. Tak wytrząsani to nie byliśmy od dawna. UMM też pogubił parę śrubek, ale niestety dał nam o tym znać zdecydowanie za późno.

Zmieniając pierwotny plan, przjechaliśmy przez Arequipę aż do Puno. Znowu sami na drodze, nocleg na wysokości 4400 (brr jak zimno było). Widoki za to pocztówkowe i spokój, wszędzie spokój.

W Puno chwilowo dłuższy postój. Jesteśmy nad samym jeziorem Titikaka, wymawia się Tikichacha. Do Boliwii przysłowiowy rzut kamieniem. Decydujemy się na strasznie turystyczną wyprawę na jezioro i odwiedzenie pływających wysp. Wyspy zrobione z umiejętnie przygotowanego i poukładanego tataraku dryfują wkoło. Może nie dokońca, bo są zakotwiczone. Odwiedzamy jedną znich, rozmawiamy z mieszkańcami, czyli jedną rodziną. Życie nie jest łatwne tutaj, nie wiem czy przyjemne. Czasami mam wrażenie, że to taka zagroda historyczna dla ludzi zachodu. Ile w tym nastawienia na pieniądze, a ile autentyczności ciężko wykryć. Kiedyś to na pewno było inne życie, ciężkie bo na chybotliwej niczym łajba wyspie, z dala od wszyskiego, ale wolne, a nawet za darmo. Teraz wydaje się żywym skansenem. Zachwyca, a zarazem przyprawia o niestrawność.

Peru jest z jednym z najbardziej różnorodnych państw, które odwiedziliśmy. Łatwo to można zaobserwować na przykładzie klimatu; z 32 klimatów i mikroklimatów światowych aż 28 z występuje w Peru, a co za tym idzie bogactwo flory i fauny. Spędziliśmy tu 6 tygodni, ale to zdecydowanie za mało. Trzeba jeszcze tu powrócić.

Nieubłagalnie zbliżamy się do równika, świadczy o tym chociażby nazwa kolejnego odwiedzonego państwa (Ecuador to po hiszpańsku równik). Na równiku raz już byliśmy, w Afryce, a dokładnie na wyspie Rolas należącej do Wysp Świętego Tomasza i Książęcej. Teraz czas na równik w Ameryce. Zanim jednak dojechaliśmy do szerokości geograficznej 0°, mieliśmy fajną zabawę z kolejką. Żelazne drogi nie należą do popularnych w tej części świata. Najcześciej to pozostałości po wszelakich kopalniach.

Odwiedzamy równik w mniej turystycznym miejscu niż Mitad del Mundo (środek świata), ale za to z oryginalną teorią. Co byście powiedzieli na przekręcenie znanych nam map o 90° w lewo, żeby na środku obrazka znalazł się równik? Zniknie podział na tych na górze i na dole, będą tylko na lewo i na prawo? Mnie osobiście nie przekonał ten podział, ale chętnie słuchałam wyjaśnienień. Podobał mi się za to globus z tą wersją mapy, ale zdecydowanie był za drogi. Więcej szczegółów o tym projekcie jest tutaj, w wersji angielskiej.

Aktualnie w Ekwadorze panuje końcówka pory deszczowej. Jest wilgotno, mgliście, angielsko. Trudno, wymówek nie ma, eksplorujemy! Brak kalendarzowych zdjęć (ale te można bez trudu odnaleźć w internecie), ale przeżycia pozostaną. Lodowiec na czubku wulkanu Antisana widzimy tylko w chmurach. Za to, zatrzymując się na noc na kwaterze, możemy podziwiać kolibry wprost z kanapy w restauracji, a przez lornetkę kondory w kanionie. Właściciel był tak miły, że zostawił nam klucze do restauracji i całą posiadłość do dyspozycji. Miło było posiedziedzieć przy kominku, w dodatku z takimi widokami. Chyba wzbudzamy zaufanie w ludziach.

Liczymy na więcej szczęścia na wulkanie Cotopaxi. Na zdjęciach wygląda obłędnie, idealny stożek. Niestety, dla nas był zasłonięty przez chmury. Za to obozowaliśmy pod nim, na wysokości ok 3800 m n.p.m. Było zimno, mgliście, ale i bezludnie. Cisza i spokój. Marzena spała jak dziecko. Sergio skarżył się na dzikie konie. W nocy skryły się, podobnie do nas, u wejścia do malutkiego kanionu. Podobno głośno mlaskają. Poranna kawa była wyzwaniem. Na tej wysokości woda nie wrze w temperaturze 100C tylko znacznie poniżej. Ale krajobraz rekompensuje wszystko. UMM wjechaliśmy na wysokość około 4500 m n.p.m licząc na poprawę widoczności. Potwierdzamy, chmury mają podobne właściwości bez względu na wysokość – zasłaniają całą okolicę. Cotopaxi bez chmur wygląda TAK.

Nie wiem kto ma wpływ na fakt, że włóczymy się głównie po górach 🙂 Andy, wulkany, kratery. Magia gór. Działa na mnie jak magnes, więc będzie zdecydowanie więcej relacji wysokościowych.
Zaparkowaliśmy na samej krawędzi krateru Quilotoa. Było co podziwiać z okna.

Nie bacząc na warunki atmosferyczne decydujemy się na kolejną górę, a właściwie kolejny wulkan. Chimbarazo, najwyższy szczyt Ewkadoru, uznawany również za najbardziej odległy od środka Ziemi (bardziej niż Mt. Everest). Powoduje to fakt, że tereny położone na równiku są najdalej położone od środka Ziemi. Nam to nie przeszkadza, co więcej, motywuje do osiągnięcia kolejnej wysokości. Udało się, mamy 5000 m n.p.m zdobyte! A TAK wygląda Chimbarazo bez chmur.

W Ekwadorze bardzo nam się podoba. Nie bez znaczenia jest fakt, że galon oleju napędowego kosztuje 1,037$, identycznie na każdej stacji (w przeliczeniu około 1PLN/litr). Jedzenie na mieście też jest korzystne zarówno dla portfela, jak i poprawy naszych kształtów. Obiad w barze kosztuje około 2,5$, zupa z wkładką, drugie danie i napój. Podoba nam się to bardzo, bardzo.

Kolejną atrakcją na naszej drodze jest Park Narodowy Cajas. Jest to najbardziej wilgotne miejsce jak do tej pory. Woda z nieba, woda pod butami, wszystko w tym miejscu płynie, przelewa się, chlupocze. Uroczo. Czy tak wygląda Szkocja? takie są moje wyobrażenia! Zobaczcie sami.

Granicę ekwadorsko-peruwiańską już prawie widać na horyzoncie. Zatrzymujemy się na nocleg w Parku Narodowym Podocarpus. Spacer po lesie deszczowym był czystą przyjemnością. Tylu odcieni zieleni naraz nie sposób przyswoić, a wszystkie rośliny kuszą wzrok kształtem, teksturą, kreatywnością miejsca wzrostu. Wyobrazić sobie tylko można jak to wygląda w momencie kwitnienia. Podczas naszego pobytu tylko jeden gatunek storczyka był ukwiecony.

Na zakończenie naszego pobytu w Ekwadorze, na drodze, około 3 km od granicy, wydarzenie znane tylko z filmów naukowych. Reszta wpisu i zdjęcia dla osób o mocnych nerwach.
Tarantule na drodze spotykaliśmy już w Stanach Zjednoczonych, nic nowego. Ale tutaj odbył się inny spektakl, a my byliśmy widownią. Osa (niestety nie znam polskiego odpowiednika) sparaliżowała pająka. Tak, tak, oba osobniki prawie tago samego rozmiaru, a walka dosłownie na śmierć i życie. Tym razem (i zazwyczaj) ofiarą jest stawonóg. Całkiem żywy, tylko sparaliżowany został zawleczony przez napastniczkę (tak, tak – rodzaju żenskiego) to jamki w ziemi. Tam zostanie uwięziony jako pokarm dla potomka osy, która ona złoży w jego ciele. Młoda osa będzie rosnać żywiać się wciaż żywym pająkiem. Natura w pełnej krasie, na wiejskiej, pylistej drodze.

Uwaga:
Dalsze czytanie poniższego tekstu może prowadzić do niezaplanowanych wydatków w postaci wyprawy do Kolumbii. UMMaventura nie ponosi odpowiedzialności za to. Każdy czyta na własne ryzyko 🙂

Z UMM świeżo po przeglądzie i dopieszczeniu udajemy się w dalsze kolumbiańskie ostępy. Nic nam nie straszne!

Z Bogoty udajemy się na wschód, w kierunku, a jakże, wulkanu! Nevado del Ruiz, Uśpiony Lew, winowajca jednej z najtragiczniejszych katastrof w XX wieku. Zmierzamy w jego stronę prawie nie spotykając nikogo na drodze. Oczywiście przejazd zajmuje nam więcej czasu niż przypuszczaliśmy i na noc zostajemy na wysokości 4000m n.p.m. Rano o wschodzie słońca możemy podziwać go w całej okazałości, łącznie z lodowcem na samym szczycie. Udaje się nawet sfotografować puszczony dymek, zanim chmury przykryją go na dalszą cześć dnia. Nadmienię, że była to jedna z najzimniejszych naszych nocy. Nasze kocyki od Diane nie wystarczyły do ogrzania nas, ale przynajmniej nie zamarzliśmy. Zakup dodatkowych został wpisay do budżetu wyprawy. Rano mineła nas wycieczka studentów z pobliskiego Manizales.

Trzymając się nadal postanowienia korzystania z bezpłatnych dróg, przejeżdżamy jedną z najpiękniejszych tras jak do tej pory. Na noc zatrzymujemy się w zagajniku świerkowym. Rozpalamy nawet ognisko, pierwsze od miesięcy. Ale łatwo nie było. Wokół pełno drewna, tylko wilgotnego. Dymimy na całą okolicę, ale oprócz nas nikogo chyba nie było w pobliżu.

Trochę wyziębieni decydujemy przenieść się w cieplejsze rejony, a dokładnie na pustynię Tatacoa. Uff jak gorąco! Nam to jednak nie dogodzisz 🙂 Wytrzymujemy tylko jeden dzień i noc. Jednak coś bardziej daje się we znaki niż upał – malutkie muszki, komary, owady. Chcą nas zjeść żywcem. Wspomnia black flies z Kanady powracają. Jesteśmy pełni współczucia dla pasących się w okolicy krów. Serio.

Z czego słynie Kolumbia? Kto wie? Z kawy! Jest trzecim eksportem na świecie (po Brazylii i Wietnamie). Nie możemy wyjechać bez odwiedzenia kawowego regionu. Jedziemy do San Agustin, żeby nauczyć się czegoś o kawie. Umawiamy się z Olivią z Coffee Mujer na szkolenie. Zajwiamy się o 8 rano (jak w szkole) i idziemy na plantację. Zapoznajemy się z kawowcem, zrywamy dojrzałe jagody, słuchamy opowieści Hectora i Jose Edwardo. Okazuje się, że kawowiec to drzewo a nie krzak, jednak dla wygody zbioru nie pozwala mu się urosnać. Wracamy do domu Olivii. Ta rodzina produkuje kawę organiczną, metodą tradycyjną. Na patio gospodyni prezentuje nam metody wyłuskania ziarna z owocu – kiedyś na kamieniu, następnie w czymś w postaci maszynki do mielenia mięsa – z jednej strony wychodzą ziarna, a z drugiej łupinki. Dodam, że owoc zerwany z krzaczka jest słodki. Następnie moczy się ziarna w wodzie, żeby pozbyć się resztek owocu. Jednocześnie jest to test jakości kawy. Pływające ziarna są wybierane, są drugiej kategorii. Niemniej koncerny kupują je i mieszają z innymi. Następnie ziarna się suszy. Kolejny punkt to wyłuskanie wysuszonych ziarenek z przeźroczystej błony prez ubijanie i przesiewanie. To poważne zajęcie przypadło Sergio. Gdy uzyskaliśmy już same czyste ziarna, można zacząć prażyć, nie zapominając o ciągłym mieszaniu. Ziarna muszą się zarumienić idealnie z każdej strony. A potem już tylko wystudzenie i można paczkować. Braliśmy udział w całym procesie, co więcej, sami zapakowaliśmy i zakupiliśmy własnoręcznie przygotowane ziarna. Po powrocie zapraszamy na kawę!

Wszystko co dobre, szybko się kończy jednak. Zanim przekroczymy granicę z Ekwadorem odwiedzamy Bazylikę Las Lajas, która  jest jednym z najczęściej odwiedzanych miejsc pielgrzymkowych w Ameryce Południowej. Robi wrażenie, zwłaszcza po zmroku.

Po ponad miesiącu żegnamy się z Kolumbią. Jest to jedno z naszych naj, naj wyprawy. Czuliśmy się tutaj jak w domu, a Kolumbijczycy to jeden z najbardziej serdecznych narodowów z jakim do tej pory się spotkaliśmy. Nie wspominając o naturze! A nie wszystko przecież widzieliśmy. Do zobaczenia Kolumbio!!!

No i przyszło nam zapłacić dodatkowy rachunek za panoramiczne drogi. Na jednym ze zjazdów straciliśmy hamulce. Prawie jak w filmie, tylko to nie był film. Sergio zbladł jak ściana, jak mu pedał hamulca wszedł w podłogę, Marzena postawiła na uśmiech na wszelkich wypadek widząc jak zaraz wyskoczymy z progu niczym Małysz! W ostatniej chwili po prawej ukazała się dróżka i udało się wyhamować! Płyn hamulcowy nam się zagotował i wykipiał, pompa hamulcowa do wymiany. Dojazd do cywilizacji zajął nam 11 km i godzinę. Wszelkie spadki terenu pokonywaliśmy na zaciągnięty hamulcu ręcznym i wstecznym biegu. I trafiliśmy do warsztatu cudownej rodziny w Bucaramanga. Spędziliśmy tam dwa dni, pozwolono nam nawet zanocować. Nie wspominając o rozpieszczaniu nas kawą, owocami z własnej działki a nawet zaproszeniem na obiad. Kolumbijska gościnność i szczodrość, a przy tym fachowość! Z racji wieku i pochodznia, części zamienne do UMM wymagają kreatywności czasami. Dziekujemy bardzo i pamietamy, Frenar!

Kolejnym zaplanowanym przystankiem była Barichara, malutka urokliwa mieścinka położona tuż nad kanionem rzeki Somagoso/Suarez. Droga była malownicza, nieturystyczne mijane wioski zachęcały do wypicia kawy i obserwowania niespiesznej  codzienności. Nawet psy wymagały od przyjezdnych uwagi. Sępnik różowogłowy również współpracował w ten słoneczny, leniwy dzień.

Jakie było nasze zaskoczenie, gdy w Villa de Leyva znaleźliśmy ślad po naszych znajomych z Taxi Latino. Położone z dala od głównych szlaków handlowych miasto przeszło niewielki rozwój. W rezultacie jest to jedno z nielicznych miejsc w Kolumbii, które zachowało wiele ze swojego pierwotnego stylu kolonialnego i architektury: ulice i duży plac centralny są nadal wyłożone brukiem, a wiele budynków pochodzi z XVI wieku. Plac robi naprawdę wrażenie i jest jednym z największych w Kolumbii.

Bogota nie była uwzględniona w naszym planie, ale okazała się niezbędna. UMM potrzebował wizyty u doktora, tym razem tylne resory i amortyzatory. Cena za bezdroża jest wysoka. Z bezpiecznie zaparkowanym samochodem mogliśmy zwiedzić Bogotę bez obaw.

Wizyta w Muzeum Złota była koniecznością. Jest to największa i najbogatsze na świecie kolekcja sztuki złotnicznej i nie tylko kultur prekolumbijskich. Pokazane są metody wytopu, łączenia z innymi metalami w celu uzyskania różnych kolorów. Rewelacyjnie spędzone pare godzin zwiedzania.

Witamy z nowego kontynentu, w nowym roku, w nowym rozdziale naszej przygody.

Pierwsze kroki w Ameryce Południowej stawiamy w Cartagenie. My przylecieliśmy z Panama City, a UMM przypłynął z Colon po jednodniowym rejsie. Niby razem, ale ciągle osobno, bo trzeba wydostać samochód z portu. Zajmuje to 2,5 dnia w piekącym słońcu. Głównie oczekiwanie i bieganie od okienka do okienka, niczym u Kafki. Nadmienię, że koszt tej przeprawy jest porównywalny z transferem do Kanady, ale tam przez siedem dni UMM przepłynął Atlantyk.
Nareszcie znowu razem i pierwszy nocleg spędzamy na plaży, na północ od Cartageny. W pobliżu parę domków rybaków, cisza i spokój. Kolejnego dnia udajemy się w stronę Barranquilla, miasta rodzimego znanej piosenkarki Shakiry. Jest upalnie, brudno, głośno i wszędzie pełno samochodów. Paskudnie. Już mi mina zrzedła, a to dopiero początek nowego kraju do odkrycia. Postanawiamy pojechać do Medellin, ale nie wybrzeżem. Po drodze udało nam się zwiedzić dom rodziny znanego kolumbijskiego pisarza, Gabriela Garcíi Márqueza. Malutka wioseczka, malutkie muzeum i wszędzie odnośniki do jego twórczości.

Mile zaskoczeni przypadkowym odkryciem kierujemy się nadal na południe. Zanim dotrzemy do Medellin musimy przeprawić się promem. Droga i most w budowie, a my po rzece meandrujemy sobie około godziny. Prom składa się z dwóch częsci – pływającej platformy z doczepioną barką, która ją pcha. Niby ok, ale na pierwszy rzut oka konstrukcja nie wzbudza zaufania. Ale udało się. Zanim dotrzemy do Medellin na parkingu stacji benzynowej spotykamy innych podróżników. Ale za to jakich! Taxi Latino. Oryginalna, argentyńska taksówka z 1931 roku, a w niej wnuk pana taksówkarza przemierza trasę z Argentyny na Alaskę. Ciekawostką jest, że mieszka już od parunastu lat w Portugalii. Po powrocie do Europy jesteśmy umówieni na kawę!

I jesteśmy w Medellin. Z czego znane jest/było Medellin w świecie? Z przestępczości, za sprawą kartelu narkotykowego Pablo Escobara. Ale to przeszłość. Dzisiejsze Medellin zaimponowało nam. Z reguły nie zapuszczamy się do większych miast (a to ma około dwóch milionów mieszkańców); w Ameryce Łacińskiej wszystkie duże aglomeracje były do siebie podobne, ale Medellin wyróżnia się na ich tle. Podczas zwiedania miasta z przewodnikiem dowiadujemy się szczegółów. Rzeczą, która spaja to miasto jest metro, jego cześć naziemna przypominająca kolejkę w połączeniu z częścią nadziemną, a dokładnie kolejką gondolową. Sprawia to, że mieszkańcy dzielnic położonych na zboczach, z reguły biedniejszych, przestali być wykluczeni. Miasto przeszło ogromną metamorfozę i jest jednym z najczęściej chwalonych i najbardziej inspirujących na świecie. Przykładem może być rynek, który nie zachęcał do spacerów i był raczej ciemną stroną miasta. Teraz jest to plac światła z 300 wysokimi na 24 metry słupami świetlnymi. Inny przykład to pałac sprawiedliwości, który miał być zburzony, ale przekształcono go w oryginalne centrum handlowe. Zabiegi te nadaje miejscom nową hisotrię, wolną od duchów przeszłości. W Medellin spotkaliśmy się także z Robertem, bratem naszego kolegi Sebastiana z pracy z budowy w Elblągu.  Zaczął on swoją podróż na rowerze dwa lata temu w Ushuaia w Argentynie, a od roku wpadł w sidła Medellin.

Niedaleko Medellin znaleźliśmy fajną atrakcję dla UMM. Przejazd po dawnej drodze kolejowej z tunelami i jednym mostem kolejowym. Myślę, że zdjęcia i film oddadzą lepiej ducha tej przygody.

Kolejną atrakcją na naszej trasie jest Guatape. Malownicze miasteczko znane ze swoich zocalos, czyli cokołów. Jest co oglądać włócząc się po uliczkach, zwaszcza samej.

Zaskoczeniem jest dla nas system bramek na kolumbijskich drogach. Trzeba płacić za przejazd i okazuje się pod koniec dnia, że to niemała suma. Z racji tego, jak i z racji o niebo lepszych walorów krajobrazowych, decydujemy się unikać tych płatnych. Kolumbia to kraj zdecydowanie górzysty i trochę nas to spowalnia, bo średnia prędkość przejazdu wychodzi 25 km/h, a my po takim dniu jesteśmy jak martini Jamesa Bonda – wstrząśnieci, ale nie zmieszani. UMM to inna historia – wstrząśnięty, zmieszany z błotem, zadrapany, lekko nadwyrężony, ale znosi trudy przejazdu z pokorą. Pewnie do czasu.

I wyjazd z Guatape był jednym z takich dni, że witki opadają. Zaplanowane mieliśmy około 150 km, czyli cały dzień jazdy. GPS podaje trzy trasy – wybieramy środkową, wydaje się optymalną. Pogoda sprzyja, widoki przednienie, jedziemy zboczem łańcucha górskiego, wokół same doliny, czasami zdarzy się jakaś chałupka. Droga leśna, bagienno trawiasta. Po dwóch godzinach nasza ścieżka samochodowa zmienia się w scieżkę ludzką zupełnie nieprzejezdną dla nas. Trzeba zawrócić. Decydujemy się na pierwszą propozycję GPS. Wracamy prawie do Guatape, skręcamy i po paru kilometrach trafiamy na roboty drogowe – koparka ładuje wywrotkę tarasując przejazd. Czekamy prawie cierpliwie. Załadowany samochód odjeżdża, my przejeżdżamy a tam … kolejna blokada i tym razem mamy nakaz zawrócenia. Przejeżdżamy tuż przed zderzakiem kolejnej wywrotki szykującej się do załadunku. W UMM panuje grobowa cisza, pozostaje ostatnia trasa, trochę na około. Wyjścia nie mamy. Minęło już pół dnia a my ciągle w punkcie wyjścia. Po paru kilometrach pytamy się lokalsów, czy dojedziemy do naszego celu tą drogą. Dojedziecie, ale to strasznie daleko!  Jedną z zasad bezpieczeństwa jest unikanie podróżowania po zmroku, czyli już w okolicach 18:00. A my po drodze gruntowej, kamienistej, wyboistej, po ciemku jedziemy w nieznane. Podróżowanie nie zawsze ma tylko jasne strony.

Witamy w Kostaryce. Na noc zatrzymujemy się w pod stróżówką w rezerwacie przyrody i od rana możemy udać się na spacerek po dżungli. Już wieczorem kręcą się wkoło różne stworzenia, ale tylko możemy je usłyszeć. Za to rano, na spacerze, spotykamy rodzinę kapucynek buszującą w koronie drzew. Najpierw są nieufne i straszą nas szczerząc zęby, ale z czasem przestają się nami interesować i wracając do poszukiwania smakołyków.

Kostaryka jest bogata w przyrodę, w parki narodowe i rezerwaty. Większość jest płatna, więc omijamy je z daleka, ale perełki można znaleźć za darmo. Tak jak wielkie gady pod mostem. Krokodyle wylegują się na brzegu rzeki. Jest ich parenaście. Przez lornetkę widać je dokładnie, nawet niewielkie ruchy nozdrzy. Robią wrażenie te wielkie gady. Na noc zatrzymujemy się na parkingu restauracji przy plaży. Jest Wigilia. Jest też internet, więc można porozmawiać z najbliższymi, choć różnica czasu nie sprzyja. Nie udaje nam się dojechać na kolację wigilijną do znajomej, ale z samego rana następnego dnia ją odwiedzamy. Jemy śniadanie z pocztówkowym widokiem na okolicę.

Kostaryka, razem z Belize, to najdroższe państwa Ameryki Centralnej przez które przejeżdżamy. Żeby nie rujnować (i tak już w ruinie) naszego budżetu zmierzamy w stronę Panamy. W Kostaryce pozostajemy tylko 3 dni. Umawiamy się z naszą znajomą, z którą też będziemy dzielić kontener, na wysyłkę w dniu 9 stycznia 2019.
Panama. Ostatni kraj w Ameryce Północnej na naszej drodze. Na mapie widać lądowe połączenie z Kolumbią, czyli z Ameryką Południową. Odcinek ten nazywa się Darien Gap. Tak naprawdę nie ma tam żadnej drogi i nie zapowiada się, że będzie. Związane jest to głównie z próbą ograniczenia transportu narkotyków. Jedynym sposobem na przedostanie się naszego samochodu na inny kontynent jest transport morski. Dla bezpieczeństa naszego domu na kółkach wybieramy transport w kontenerze dzielonym z innym samochodem. Cena przeprawy zbliżona, a może i wyższa niż siedmiodniowy transport z Liverpoolu do Halifaksu w Kanadzie. Tutaj to tylko 1 dzień. My możemy lecieć samolotem lub przepłynąć ten odcinek łódkami. Ze względów pragmatycznych decydujemy się lot. Nasi znajomi Asia i Michał, których poznaliśmy w Meksyku, przeprawili się łódkami. Widoki magiczne, 5 dni w podróży, niezapomniane przeżycie. Nam jednak nie pasuje termin i koszt jest za wysoki. Ale zanim dojdzie do załadunku, mamy prawie dwa tygodnie na zapoznanie się z Panamą.
Zaczynamy od … wulkanu oczywiście. Tym razem nie wdrapujemy się na górę, ale u podnóża eksplorujemy las deszczowy i pieszo i po bezdrożu UMM.

I przytrafia nam się pierwsza awaria, która nas trochę unieruchamia. Straciliśmy przednie resory. Musieliśmy zakończyć zabawę i przez 50 km szukaliśmy warsztatu, który nam to naprawi. Dwa dni poźniej i uszczuplając konto na niezaplanowane wydatki, mogliśmy powrócić na drogę. A że był już 30 grudnia zaczeliśmy rozglądać się za miejscem na sylwestrowe szaleństwo. I tak wpadając do Johnny Bar zostaliśmy na 4 dni. Bar przy plaży, hamaki, gry planszowe, internet, lenistwo. I dwa cudne psiaki. Rozdomowliśmy się na dobre. Sergio pluskał się jak mała foczka w ocenie o temperaturze zupy. Marzena wychodziła na plaże tylko na zachód słońca. Poznaliśmy rodzinkę z Kanady i kto wie, może zawitamy tam jeszcze raz.

Wszystko co dobre szybko się kończy i musieliśmy opuścić rajską plażę i jechać w stronę Colon, gdzie mieliśmy załadować samochód. Po drodze mialiśmy chyba największą atrakcję Panamy – Kanał Panamski.

Pierwszy raz pokonaliśmy kanał mostem wjeżdżając do Panama City. Następnie pojechaliśmy na śluzę Miraflores i prawie na wyciągniecie ręki mieliśmy wielkie statki przepływające przez kanał, zdarzyła się też mała żaglówka. Kanał przekroczyliśmy jeszcze dwa razy – promem przy Colon i pomostami przez śluzy Gatun i Agua Clara żeby dostać się do Fortu Lorenzo.

Fort Lorenzo był jednym z trzech ochraniających przeprawę przez kanał panamski. Atakowany wielokrotnie i zniszczony prawie doszczętnie. Ruiny są dobrze zachowane i szczegółowo opisane na tablicach podczas zwiedzania. Niestety wypadło nam samo południe, kiedy tam dotarliśmy, i upalna pogoda mocno dawała się we znaki.

I nadszedł dzień kiedy musieliśmy rozstać się z naszym domem na kółkach. Załadowany został do kontenera i pozostawiony w porcie w Colon czekał na statek do Cartageny w Kolumbii. My w tym czasie powróciliśmy do Panama City i oczekiwaliśmy na nasz lot w to samo miejsce.

W piątek 11 stycznia trafiliśmy na nasz kolejny kontynent, już czwarty. Do zobaczenia w Ameryce Południowej.
Dla znawców literatury mała ciekawostka z polskim akcentem – Sienkiewiczowski latarnik służył w porcie w Colon.

Do Hondurasu wjeżdżamy od północy, od strony Morza Karaibskiego. Pogoda niestety nie jest plażowa. Pada deszcz i wieje silny wiatr. Morze ma kolor brunatny, a nie lazurowy, za sprawą przepełnionych rzek spływających z pobliskch wzgórz. Kierujemy się w stronę San Pedro Sula na spotkanie z naszym znajomym, jeszcze z czasów pracy w Polsce. Już podczas wyprawy dowiedzieliśmy się, że aktualnie jest na kontrakcie w Hondurasie. Jedziemy więc w odwiedziny.
San Pedro Sula, drugie co do wielkości miasto po stolicy Tegucigalpa, jest głównie znane ze swojej ciemnej strony. To jedno z najniebezpieczniejszych miast na świecie, ale my byliśmy pod opieką p. Aleixo i nic nam nie groziło. Spędziliśmy wieczór na wspominaniu zabawnych sytuacji z wcześniejszych kontraktów. To był naprawdę bardzo fajnie spędzony czas. Następnego dnia odwiedziliśmy lokalny rynek i pojechaliśmy nad największe jezioro w Hondurasie. Jeszcze raz bardzo dziękujemy za gościnnę i opiekę nad nami.

Jezioro  Yojoa znane jest z niesamowitej przyrody. Nas niestety deszcz nie opuszczał i po dwóch dniach barowej pogody spędzonej rozmowie z innymi podróżnikami, obserwowaniu kolibrów, smakwaniu piwa z lokalnego mikrobrowaru, ruszyliśmy w stronę Nikaragui. Po drodze zajechaliśmy do stolicy, bo Dominika C. chciała widokówkę ze swojej ulubionej stolicy. Dominika – niestety nie dało się. Ani widokówek, ani poczty.
Zamieszki w Nikaragui trwają od kwietnia. Protesty w odpowiedzi na ogłoszone przez zakład ubezpieczeń społecznych zwiększenie składek pracowników, pracodawców oraz emerytów uległy eskalacji i trwają do dziś. Niestabilna sytuacja nie sprzyja turystyce; dużo hoteli, restauracji jest zamkniętych. Zbieraliśmy aktualne informację od innych podróżników, a że nie ma innej drogi na południe kontynentu, ruszyliśmy naprzód. Nikaragua przyjemnie nas zaskoczyła. Co więcej, Marzena uważa, że jest to jedno z jej ulubionych państw jak do tej pory. Jako pierwsze miejsce odwiedziliśmy Leon, żeby zebrać zapasy na wulkan Telica.

Piękne, kolonialne miasteczko z największą katedrą w całej Ameryce Środkowej.  Posiada ona pięć naw podtrzymywanych przez 24 filary, około 100 m długości oraz 45 m szerokości. Widok z katedry jest imponujący; nieważne w którą stronę się spojrzy, widać na horyzoncie wulkany. Wulkany nowa pasja Marzeny. Skoro mowa o wulkanach, to postanowliśmy spędzić noc na jednym z nich.

UMM mogliśmy wjechać w pobliże krateru. Do wdrapania się mieliśmy jeszcze około 40 minut. To nic w porównaniu z Acatenangą w Gwatemalii, gdzie było 5 godzin. Zaczeliśmy po południu, żeby zobaczyć zachód słońca. Telica strasznie dymiła i wchodzliśmy w oparach siarki. Krater jest dość głęboki, ale udało się zobaczyć momentami lawę, zwlaszcza jak zrobiło się już ciemno. Po zejściu okazało się, że noc spędzimy w towarzystwie pary podróżników z Australii. Oni przemierzają bezdroża świata już od 20 lat i jest to ich 5 samochód. Długa droga przed nami.

Następny przystanek to Granada, kolejne kolonialne miasteczko. Granada i Leon konkurowały o pozycję stolicy kraju, ale ostatecznie wybrano Managuę, jako kompromisowe rozwiązanie. Granada zachwyca kolorami, można spacerować uliczkami i podziwiać małe pastelowe domki. W ciągu dnia upał jest nieznośny, już około 10ej robi się za ciepło na specerowanie, więc trzeba schować się w cieniu i sączyć zimne napoje, tym razem naturalne soki. Udało nam się również zwiedzić fabrykę cygar. Niestety przez brak turystów, nie produkują ich aktualnie. Cały kraj tkwi w oczekiwaniu na powrót do normalności.

W okolicach Granady jest jeden z nielicznych wulkanów na świecie, w kraterze którego widać wrzącą lawę. Nie może nas ominąć wulkan Masaya. Wybieramy wieczorne zwiedzanie, choć jest droższe (10USD za osobę), ale warto. Zwłaszcza, że turystów nie jest za dużo i można spędzić przy kraterze dużo czasu (wcześniej tylko około 15 min). Pod sam krater można wjechać asfaltową drogą. Czekając na wieczorne zwiedzanie, cały ranek i południe spędzany przy jeziorze Apoyo, wulkanicznym też, bo w kraterze. Wszystko kręci się wokół wulkanów. Możemy nawet popływać kajakiem po jeziorze, ale porwisty wiatr nie zachęca. Orzeźwiamy się zimnym piwem, delektujemy rajskimi widokami i wymieniamy doświadczenia z nowopoznanymi Annie i Mikey z Wielkiej Brytanii.

Zbliżają się Święta i mamy zaproszenie od innej podróżniczki na wspólne spędzenie ich w Kostaryce. Opuszczamy Nicaraguę 23 grudnia. Marzena czuje niedosyt i liczy, że to nie ostatnie spotkanie z tym krajem.

Witamy w Gwatemalii, świat Majów z najbardziej znanymi ruinami w Tikal. My ich jednak nie zwiedziliśmy, bo to pułapka turystyczna – wypłukuje kieszenie do dna. Widzieliśmy inne ruiny i postanowiliśmy poszukać jakiegoś nowego doświadczenia. Przejeżdżamy prawie pustymi drogami z północy na południe. Widzimy ludzi w chatkach z dachem z liści palmy, bananowca. Biednie już na pierwszy rzut oka. Głównie ludność endemiczna, Majowie i inne plemiona. Mijamy plantacje kawy. Gwatemala znajduje się w dziesiątce państw ekportujących najwięcej kawy. Droga niespodziewanie się urywa i musimy skorzystać z promu. Poziom wody jest niski, więc pojazdy na promie na wezwanie obsługi balansują to w przód, to w tył. Nowe doświadczenie.

Naszym celem jest Semuc Champey, czyli w tłumaczeniu miejsce, gdzie woda chowa się wśród skał. Na bazę wybieramy El Retiro Lodge w Lanquin, gdzie rozkładamy się na parkingu i mamy dostęp do baru nad rzeką, hamaków, nawet posiłki przygotowują. Sergio rozleniwia się do końca, a Marzena pracuje nad blogiem.

Do jeziorek wybieramy się colectivo, czyli pickupem, lokalnym środkiem transportu osób na pace. Na pierwszy ogień idzie jaskinia zalana wodą. Zwiedzamy ze świeczką w jednym ręku i liną, łańcuchem w drugim, czasem też płynąc, bo gruntu brak. Następnie wdrapaliśmy się na punkt widokowy i z góry obserwowaliśmy cały przełom rzeki, by na zakończenie zanurzyć się w przyjemnie chłodnej wodzie.

Gwatemala to górzysty kraj z największą liczbą wulkanów w regionie. Jest ich aż 37 i niektóre są aktywne. Nie wypada nie skorzystać z okazji i nie wdrapać się na jakiś. Jedziemy do miejscowości Antigua, która była stolicą Gwatemalii do 1776 roku. Dlaczego przestała być? Dwa trzesienia ziemi wywołane działalnością wulkaniczną zniszczyły ją doszczętnie. Widzieliśmy skutki tego. W mieście jest niezliczona liczba ruin budynków sakralnych.

Antigua jest otoczona przez trzy wulkany – Volcán de Agua Wulkan Wody, Volcán de Fuego Wulkan Ognia i wulkan Acatenango. Wulkan Ognia jest aktywny i kłęby dymu są widoczne z miasteczka. Żeby mieć jednak lepszy widok, należy wspiąć się na bliźniaczy wulkan Acatenango (nieaktywny). Wspieliśmy się więc, pięć długich godzin. Ale wrażenia rekompensują ten trud.

Na wysokości prawie 4000 m można poczuć się … bosko. Gdy zrobio się ciemno i  chmury się rozeszły u stóp mieliśmy tyciutkie światełka wsi, miasteczek. Za rogiem Fuego dymił, mruczał i co jakiś czas bawił się w pokaz fajerwerków z rozżarzonych kamieni ze swojego wnętrza. Siedząc na górze, gdzie tylko wiatr świszczał, ognisko skwierczało, gdzie żadne ludzkie dzwięki nie docierały można poczuć się zarówno wszechmogącym, jak i obezwładnionym przez naturę. Sprzeczne uczucia, ale czas był magiczny.

Zakwasy po wycieczce były jak najbardziej przyziemne. Odpocząć postanowiliśmy nad jeziorem Atitlan, które otoczone jest przez trzy kolejne wulkany. W Gwatemalii ciężko nie spotkać wulkanu. I choć widoki ze szczytu wulkany byłyby niesamowite (jezioro uważane jest za jedno z najpiękniejszych na świecie), my cieszyliśmy się widokami z brzegu.

W Gwatemalii zaobserowaliśmy, że mieszkańcy ubierają się często w stroje tradycyjne, czasami właściwe dla danego regionu, a bardziej do danego plemienia. Jednym z miejsc, gdzie można zaobserować folklor, jest dzień targowy w miejscowości Chichicastenango. Targowy jest czwartek i niedziela. Jest to ważny ośrodek kultury Majów, a dokładniej ludności Kicze. My przyjechaliśmy już w sobotę. Wieczorem ulice miasteczka oprócz starganów zapełniły się muzyką i tańcami. Była scena i zespół i cały rynek tańczących. W kolejnej uliczce orkiestra na cieżarówce, głośniki na innej, soliści gdzieś kręcą się w pobliżu, a ulica poprzebierana tańczy. To chyba jest główna charakterystyka Ameryki Łacińskiej – bawią się zawsze i wszędzie. Bez względu na okoliczności. A życie większości z nich nie rozpieszcza. Następnego dnia rano nie było śladu po zabawie, po scenie, po orkiestrze. Wszędzie były już tylko stragany. Normalny dzień targowy.

W Chichicastenango odkryliśmy coś niesamowitego. Cmentarze i podjeście do świata zmarłych w Ameryce Łacińskiej ma inny wymiar niż w Europie, a na pewno niż w Polsce. Cmentarz w Chicicastenango jest … kolorowy. Położony na wzgórzu z widokiem na szare, betonowe miasto. Kontrast, któy można dostrzec od razu. Spacerowaliśmy alejkami w ciszy tego miejsca, zdala od zgiełku targowiska. Towarzyszyły nam mieszkające tam psy.

Kierujemy się w stronę Hondurasu.

Przyznam się, że mało wiedziałam o Belize, zanim tu przyjechaliśmy. Szczerze, to prawie nic. Malutki kraj nad brzegiem Morza Karaibskiego. Po wpisaniu do wyszukiwarki pojawiają się zdjęcia pięknych plaż, lazur wody, jasny piasek. To Belize. Z jednej strony. Bo już parę metrów od wody (jeżeli tylko człowiek pozwoli) rozciąga się dżungla, las tropikalny i jego bogactwo. Ale Belize to przede wszystkim mieszanka ludzi, niespotykana w tych rejonach. Żyją tutaj głównie Mulaci i Metysi (3/4 ludności), Majowie, Garifuna, Mennonici, Azjaci (właścicielie wszystkich sklepików), migranci z USA, Kanady (Belize do 1981 to Honduras Brytyjski, ostatnia kolonia w Amerykach, która uzyskała niepodległość).  Gdzieś przeczytałam, że skoro tylu różnych ludzi znalazło tu dom, to musi być to raj. Zapraszamy Was więc do wizyty w raju.
Do Belize wjeżdżamy od północy i kierujemy się w stronę ruin Lamanai. A tu takie widoki.

Od razu skojarzyła mi się Ania z Zielonego Wzgórza i Wyspa Księcia Edwarda. Jakbyśmy naraz znaleźli się w innym wymiarze czasowym. To Mennonici, myleni często z Amiszami. Stanowią 3,6% mieszkanców. Dziwnie było jechać samochodem pomiędzy bryczkami. Jesteśmy z innej epoki. Następnie przenieśliśmy się o kolejne stulecia, a nawet tysiąclecia wstecz.

Lamanai było zamieszkałe już XVI w. p.n.e i ciągle użytkowe aż do przybycia Hiszpanów. Zbudowane nad brzegiem jeziora (kąpać się nie można ze względu na krokodyle 🙂 i otoczone przez dżunglę, daje niesamowity widok z Wysokiej Świątyni. W oddali widać jak dżungla ustępuje pastwiskom Mennonitów. Chociaż Majów już tutaj nie ma, słychać wrzaski w koronie drzew. To wyjce. W tym przpadku nazwa pokrywa się z rzeczywistością. Gdyby uwzględnić w nazwie słowo krzykacze, dopełniłoby to charakterstykę tych małp.

W Belize odwiedziliśmy również ZOO. Spokojnie, nie było tam niedźwiedzi ani pingwinów (te dwa gatunki mogą spotkać się tylko w zoo, bo w naturze żyją na innych biegunach). Belize Zoo to rodzaj azylu dla rodzimych zwierząt, które albo nie mogą już wrócić do naturalnego środowiska, ale są w trakcie leczenia. Miejsce bardzo dobrze zorganizowane, stawiające na pierwszy miejscu potrzeby zwierząt. Mogliśmy tam zobaczyć około 30 gatunków rodzimych od malutkich Anguti, poprzez tukany, krokodyle, tapiry, małpy aż do wielkich kotowatych – pumy, jaguary. Zaskoczeniem była harpia wielka – gatunek dużego ptaka drapieżnego, którego pazury osiągają długość do 12 cm. Ptak jest już zupełnie zdrowy i mógłby opuścić ośrodek. Pomimo ogromnych starań pracowników i dosłownego wyganiania ptaka na wolność, on uprcie wracał i został stałym mieszkańcem.

Po paru dniach spędzonych w dżungli, pora na odmianę. Jedziemy na wybrzeże. Belize ma drugą co do wielkości rafę koralową. Nurkować nie będziemy, ale snurkować na pewno.

Snurkowaliśmy (pływanie z maską i fajką do oddychania) trzy raz – dwa razy na rafie, a trzeci raz w miejscu gdzie były rekiny, żółwie, płaszczki. Cudne przeżycie. To był mój drugi raz, pierwszy w Mozambiku. I drugi raz ten sam błąd popełniony – niedocenie słońca. Trochę się przypiekłam 🙂

Wybrzeże, a szczególnie południe Belize zamieszkane jest przez ludzi Garifuna, czyli tzw. Czarnych Karibów. Historycznie są potomkami Karaibów i afrykańskich niewolników sprowadzonych na plantacje. W ich kuchni pełno jest odnośników do kokosów i mleczka kokosowego. Znani są również z grania na bębnach, zwaszcza w miejscowości Dangriga. My niestety bębnów tam nie słyszeliśmy, ale za to zjedliśmy pyszny, lokalny posiłek.

Byliśmy za to świadkami przejścia konduktu żałobnego.

Pora pożegnać się z Belize, bo Gwatemala na horyzoncie się rysuje. Do następnego wpisu.

Jesteśmy w królestwie Majów, a w sumie tylko u jego bram, bo rozciąga się na cały Jukatan, meksykański stan Chiapas, Belize, Gwatemalę a nawet Honduras. Ale na wszystko jeszcze przyjdzie czas. Na pierwszy kontakt z tą rozwiniętą cywilizacją wybieramy miejsce archeologiczne w Palenque. Zanim jednak tam dotarliśmy, poznaliśmy w korku przemiłego mieszkańca Jukatanu z rodziną. W ciągu krótkiej chwili zostaliśmy obdarowani owocem kakao, którego w takiej postaci jeszcze nie jedliśmy, lokalnymi storczykami i nawet figurką sowy wykonaną z jadeitu, zielonego minerału, który ma ogromne znaczenie dla Majów. Było nam bardzo miło.

Ruiny zostały odkryte w 1746 roku, a największy rozkwit miasta przypadał na okres od połowy VII do końca VIII wieku za panowania króla Pakala Wielkiego (płyta z jego grobowca jest na paru zdjęciach powyżej) i jego syna.  Więcej o historii tego miejsca można poczytać np tutaj. My zaczeliśmy zwiedzanie od wizyty w muzeum tuż po jego otwarciu (byliśmy pierwsi), a potem przechadzaliśmy się pomiędzy piramidami, wspinaliśmy się na nie i  podsłuchując innych przewodników wycieczek podziwialiśmy widoki 🙂 Okazało się, że jeden z nich nawet znał parę zwrotów w języku polskim; również jego legitymacja przewodnika wisiała na “smyczy” z napisem Polska. Na schodach jednej z budowli poznaliśmy – Asię i Michała, podróżników z plecakami, którzy swoją przygodę zaczeli od Ameryki Południowej. Wieczorem również razem zwiedziliśmy mniej historyczną część Palenque.

Następnie udaliśmy się do Campeche. Sergio miał już dosyć pobytu w dżungli i zatęsknił za szumem morzem.

Campeche jest uroczym miasteczkiem, którego stara zabudowa otoczona jest murem. Fasady domów o pastelowych kolorach dodają tylko malowniczości sennym w ciągu dnia uliczkom (uff jak gorąco). W ciągu dnia snuliśmy się w cieniu zwiedzając np. odrestaurowaną haciendę przy rynku, a wieczorem wybraliśmy się na pokaz mulimedialny.

W nocy ulice zapełniają się turystami, a mieszkańcy, jak gdyby nigdy nic, prezentują co oznacza termin latynos.

Jakie było nasze zdziwinie, gdy w hostelu w Campeche spotkaliśmy się ponownie  z … Asią i Michałem. Tym razem, razem udaliśmy się na  kilkudniowe leniuchowanie pod palmą w Celestun.

Wakacje pod palmą popsuła nam pogoda. Strugi deszczu nam zbytnio nie przeszkadzały, ale gwałtowny wiatr, co szarpał cały namiot w różne strony był już zagrożeniem. Po nieprzespanej nocy (nie rozumiem jak niemowlaki mogą zasypiać w huśtającym się wózku) i po obejrzeniu bilansu strat, okazało się, że wywiało nam tylko jedną karimatę – Sergia 🙂 Pora zamienić Zatokę Meksykańską na przyjaźniejsze Morze Karaibskie. Po drodze do Valladolid, gdzie tym razem mieliśmy umówione spotkanie z Asią i Michałem, wpadliśmy na moment do Chichen Itza.

Jest uważana za jedno z największych miast Majów. Faktycznie robi wrażenie, zwłaszcza najbardziej znana piramida schodkowa El Castillo (zamek) na samym środku placu. Budowla swoją strukturą, ilością schodów, a nawet cieniem rzucanym przez narożnik odwołuje się do bogatej wiedzy astronomicznej Majów i ich kalendarza. Ale mnie zafascynowało inne miejsce – boisko do rytualnej gry w piłkę – Ullamaliztli. Okręg, przez który przerzuca się piłkę, jest na wysokości 4 m. Wynik gry czasami przesądzał o życiu lub śmierci zawodników.

Majowie nadal mieszkają na Jukatanie. Może nie tworzą już takich malowniczych państw-miast jak zwiedzone przez nas ich ruiny (my zwiedziliśmy tylko dwa stanowiska archeologiczne, ale jest ich dużo, dużo więcej). Utrzymują się głównie z rolnictwa, hodowli i rzemiosła.
W Valladolid zatrzymalismy się w Xkopek. Jest to miejsce pokazowe produkcji miodu w tradycyjny, majański sposób. Nazwa miejsca odnosi się bezpośrednio do suchej cenoty gdzie jest zlokalizowany ten kamping. Cenoty, czyli rodzaj studni utworzonej w skale wapiennej, są istotną częścią kultury Majów. Nie tylko jako źródła wody (małe opady, brak rzek) ale także jako miejsca kultu, przyjście do innego świata. Do cenoty w Chichen Itza pielgrzymowano również po konkwiście hiszpańskiej.
My również, wspólnie z Asią i Michałem, odwiedzilismy kilka w obrębie Valladolid.

I na tym zakończylismy naszą czterdziestodniową podróż przez Meksyk. Następny wpis już z Belize.

Kontynujemy dalej nasz przejazd na wschód, w kierunku zatoki meksykańskiej. Pierwszym celem jest Tuxpan, gdzie mamy się spotkać z Ze Paulo, naszym znajomym jeszcze z czasów pracy w Polsce. Nie obyło się również bez przygód. Jadąc już promenadą w Tuxpan, w kierunku campingu, zatrzymała nas straż miejska. Popełnione wykroczenie: jazda po centrum miasta samochodem ciężarowym, samochodem z ładunkiem. Probujemy tłumaczyć, że to tylko namiot na dachu, nic nie transportujemy. Nieugięty strażnik chce pieniędzy (manadat jakoś jest mniej istotny). 5000 pesos, czyli około 900 PLN. No nic, parskneliśmy śmiechem, że takich pięniędzy nie mamy i chcemy jechać na komisariat. Strażnik na to zbladł i ostrzegł nas, że tam to już będzie manadat za 12000 pesos i prawo jazdy nam zabiorą. Pan się dwoił i troił, żeby nam pomóc i proponował wypłatę z bankomatu, przelew na konto, rozmowę z “komendantem przez telefon” etc. My cierpliwie wykazywaliśmy swoje ubóstwo; UMM jak najbardziej jest przygotowany do odgrywania tej roli; pociliśmy się nieziemsko zamknięci w skrzynce w pełnym słońcu i po godzinie nic nie wskórania pozwolił nam odjechać. A my dotarliśmy na miejsce i spotkaliśmy się z Ze.

Dia dos Muertos postanowliśmy spędzić w Vera Cruz. Jest to bardzo ważne swięto z 3000 lat tradycją. Może wydawać się upiorne, bo pełne jest czaszek, szkieletów i ogólnych odwołań do śmierci, ale nic mylnego. Jest to święto czczące więzy rodzinne i pamięć o przodkach. Groby są sprzątne, przyozdabiane kwiatami (głównie aksamitkami), a ponad to niczym stoły zastawiane jedzeniem i piciem, a nawet zabawkami. W niektórych miejscach kości zmarłych są wyjmowane i czyszczone z pietyzmem.

W Vera Cruz spędziliśmy parę dni na poznawaniu miasta i histori Meksyku w pigułce. Zwiedziliśmy muzeum miejskie i niesamowicie nowoczesne Muzeum Morskie.

Okazuje się, że w Vera Cruz można usłyszeć język polski, za sprawą dwóch uroczych marynarzy – Kacpra i Oscara, na których wpadliśmy przypadkiem na głównym placu. Z  braku wspólnego zdjęcia poprosiłam o podesłanie swoich. Ahoj chłopaki!

A teraz już prosto na Jukatan, w świat Majów.

Od paru miesięcy Sergio odgraża się, że od Meksyku aż do Argentyny w końcu odpocznie, że dopiero tutaj zacznie się prawdziwa wyprawa. W przeciwieństwie do wizyty w Kanadzie i w Stanach, która w znacznej mierze była zaplanowana przez Marzenę, czyli po polsku – jak już tu jestem to trzeba zobaczyć co się da, gdzie się da i nawet coś więcej, czyli 120% normy do wyrobienia. Czas wizy był też ograniczony, więc zdarzało się brać udział w małym maratonie samochodowym. Meksyk jest organizowny przez Sergio, więc jest w typie południowoeuropejskim, lento (powoli).
A gdzie najlepiej odpocząć od trudów podróży?! Nad wodą, albo i w wodzie, jeszcze lepiej. Sergio wyznaczył kurs na Groty Tolantongo, czytając o nich, nie wiedząc jak wyglądają. Zaplanowaliśmy przyjazd na niedziele wieczór, żeby w poniedziałek od rana zacząć leniuchowanie. Ostatnie 5 km drogi to był zjazd na dno kanionu. Po drodze mineliśmy parking, cały zapachany autobusami. Oczyma wyobraźni widzieliśmy te tłumy na dole. Okazało się jednak, że autobuy nie mogą zjechać i ludzie dowożeni są busami – a tych mineliśmy sporo, w przeciwnym kierunku. Czyli problem tłoku mamy z głowy. Gorzej z pogodą. Pochmurny, deszcz kropi, zimno – no nic ryzykujemy wjazd, czyli 300 pesos za dzień (57 PLN), najwyżej nici z wypoczynku. A droga w dół wyglądała tak.

Po drodze pojawił się znak, że asfalt się kończy, ale to nie była prawda – droga się skończyła i pojawiła się brunatna maź, maseczka błotna dla samochodu. W końcu jak wszyscy się regenerują to UMM też. Na dole okazało się, że ludzi jest już coraz mniej, deszcz nie przestawał padać, cieżkie chmury zwisały z nieba, przysłaniając brzegi kanionu, ale o dziwo nie było zimno. Było nawet ciepło. Zaparkowaliśmy na jednym z parkingów, a że nie było żywej duszy wkoło, to otworzyliśmy namiot i postanowliśmy przenocować za darmo.

Z samego rana, po wysuszeniu namiotu, staneliśmy o wrót raju. Popatrzcie sami.

Spędzilśmy na pluskaniu się w tej ciepłej wulkanicznej wodzie cały dzień. Zwiedziliśmy całą dostępną okolicę. Marzena wiedziała czego szukać, bo ma dobrego anioła, który podrzuca miejsca do koniecznego odwiedzenia. Dzięki Iwonka!!!!!  Około południa chmury znikły i pojawiło się słońce. Na miejsce kolejnego noclegu mieliśmy do przejechania tylko 50 km. Nawigacja dziwnie pokazywała 2,5h. Po wyjechaniu z kanionu i skręceniu w drogę przez góry, już wiedzieliśmy dlaczego.

Po drodze mieneliśmy stado kóz, nie po raz pierwszy zresztą. Ale tym razem nie obyło się bez incydentu. Po przejściu kóz i Pana Pastuszka, Sergio ruszył do przodu – a z tyłu dało się słyszeć wielki meeeeeek. Potrąciliśmy kozę. Ani my, ani Pan Pastuszek nie zauważył jej. Sergio snuje teorię, że koza ta była wyuczona do roli ofiary. Zawieźliśmy kozę do domu, czyli Marzena jechała z kozą na kolanach, a lekka ona nie była. No i zaczęły się negocjacje. Pan Pastuszek oznajmił, że teraz koza jest nasza i mamy od niego kupić ją za 3000 pesos. Stanęło na 700 pesos na lekarstwa dla kozy. Dalszego losu kozy jednak nie znamy. Obrażenia nie wyglądały groźnie, bo jedyne co było widać, że nie chce stanać na tylną nogę, a ta nie wyglądała w żaden sposób na złamaną.

Zdecydowaliśmy się pojechać na nocleg do najbliższej miejscowości, czyli kolejne 20 km po drodze, która drogi nie przypomina. Początkowy plan był taki, że nocujemy około 1km od miejsca wypadku, ale nie mieliśmy ochoty pozostawać w tym miejscu i ryzykować ponownego spotkania z Panem Pastuszkiem. Zrobiło się ciemno, bardzo ciemno, a stan drogi nie poprawiał się. Do Metztitlán przyjechaliśmy około 21:00, znaleźliśmy nocleg w pensjonacie na rynku, pod arkadami.
Rano miasteczko okazało się przyjazne i bezpieczne. Znaleźliśmy SPA dla UMM i lokalne stragany z jedzeniem dla nas. Postanowiliśmy zostać na kolejną noc i cieszyliśmy się sennością tego miejsca.

Jedziemy do Tuxpan Vera Cruz na wschodnim wybrzeżu. Po drodze przejeżdżamy przez Barranca del Cobre, Kanion Miedziowy. Jest większy i głębszy niż Wielki Kanion.

Na noc zatrzymujemy się w Durango. Deszcz nas nie opuszcza, ale przynajmniej nie jest zimno. Wieczorem zwiedzamy miasto i próbujemy po raz pierwszy Mezcal w loklanym barze. A tam wieczór spędzamy w bardzo fajnym towrzystawie – Janek Józek, bo tak brzmi po polsku imię naszego kelnera- poligloty. A że czasu jest mało na naukę, to na pierwszy ogień idą przekleństwa – zwłaszcza, że curva po hiszpańsku to zakręt, więc nie trudno do zapamiętania.

Przejazd przez Meksyk jest bardziej luksusowy niż wcześniejsza część podróży. Z braku miejsc (i poczucia bezpieczeństwa) do biwakowania na dziko, wybieramy głównie tanie motele, hotele, pensjonaty. Ceny bywają różne, ale udaje się znaleźć nocleg już za 12 dolarów. W miastach jest zdecydownia drożej, ale i tak poniżej średniej europejskiej. Czasami są to bardzo skromne pokoje, prawie ascentyczne, ale prawie zawsze są bardzo czyste, ze świeżą pościelą i ręcznikami. Czasem też jest gorąca woda z prysznica z odpowiednim ciśnieniem. Docenia się to co jest.
Czy kojarzy się wam Meksyk jako górzysta kraina? Nam nie, ale rzeczywistość pokazuje, że jest inaczej. Przejeżdżając kraj po równoleżnikach, ciagle mamy pod górkę (a potem oczywiście z górki i podjazd pod kolejną). Drogi nie są najgorsze o ile są. W każdej wsi ulicówce (a tylko takie mijamy) są spowalniacze prędkości, tzw. śpiący policjanci. Tylko w Meksyku tych policjantów jest 5 i jeden leżacy na drugim. Prędkość przejazdu przez taką przeszkodę to 5 km/h. A jeśli się kierowca zagapi? – to wyjście z progu niczym Małysz na skoczni.
Przejeżdżająć przez tak duży kraj (sześć razy większy powierzchniowo od Polski) mijamy Pueblos Magicos – Magiczne Miejsca (miasta, miasteczka, wioski). Okazuje się, że jest to program rządowy do propagowania miejsc wartych odwiedzenia ze względu na kulturę, tradycję, gastronomię. Jak do tej pory zwiedziliśmy Zacatecas i San Miguel de Allende. Wszystkich jest 111 a więc dużoooo przed nami jeszcze.

A skoro mowa o gastronomi to Sergio do przyjazdu do Meksyky porzucił gotowanie. Stołujemy się głównie na straganch, stołach wystawionych przed domeme, gdzie gospodyni gotuje i przy okazji sprzedaje. Ceny są bardzo przystępne, jedzenie typowo meksykańskie, królują tacos i jego wariacje. No i brak turystów. Jesteśmy my i lokalne osoby. Łamanym hiszpańskim Sergio komunikuje się z tubylcami. Jak jeszcze kojarzą Portugalię (Cristiano Ronaldo, obok Hiszpanii etc.), to Polska jest już poza zasięgiem wyobraźni. Polaca? Aaa. Brzmi jakbym była egzotyczna i tylko grzecznie się uśmiecham.

A skoro Meksyk jest dla nas luksusowy, to czas najwyższy na SPA i to w pięknych okolicznościach przyrody. Szczegóły wkrótce.

Pozdrawiamy z Meksyku.

Przekroczenie granicy pomiędzy Stanami a Meksykiem przebiegło sprawnie, na tyle sprawnie, że Marzena siedziała w samochodzie, a Sergio z jej paszportem dostał dla niej wizę. Samochód też był sprawdzony „na oko”. Jedzenie w lodówce nikogo nie zainteresowało. Gdyby Sergio nie upomniał się o wizy, to by nami też się nie zainteresowano. Witamy w kraju “maniana”.

Z góry nas uprzedzono, że stan dróg pozostawia wiele do życzenia. Byliśmy mile zaskoczeni. Roboty drogowe, a i owszem, ale jechało się z prędkością około 70 km/h czyli naszą przelotową. Z Nogales pojechaliśmy na południe (bo innej drogi nie było), żeby później skręcić na zachód. Planowaliśmy dojechać do wybrzeża i wzdłuż niego jechać na południe, omijając duże miasto jak np. Hermosillo.

Wszystko przebiegało według planu, im bardziej na zachód tym mniejszy ruch, mniej zabudowań no i droga na skróty, którą wybrał Sergio.

Według nawigacji mieliśmy do pokonania 90 km w 3 h, nadrobiliśmy może półgodziny. Ale jakie wrażenia! I tylko dwa razy mineliśmy się z innym samochodem. Cała droga, okolica i kaktusy tylko dla nas!

Kiedy dojechaliśmy do miejsca, w którym mieliśmy biwakować, okazało się, że ta mała rybacka osada, jest bardzo małą rybacką osadą i zdecydwaliśmy się kontynuować jazdę na południe.

Tym razem drogą szybkiego ruchu, na której byliśmy sami, a ciągneła się prosto po horyzont. W kolejnej miejscowości, już większej, nie znaleźliśmy miejsca dla nas. Wzmógł się wiatr i zaczęło padać. A więc jednak dopadł nas Sergio, huragan Sergio. Kontynuowaliśmy jazdę na południe, choć robiło się już późno. Wszyscy ostrzegali – nie poruszajcie się po zmroku, a my drugiego dnia pobytu w Meksyku „łamiemy zasady”. Cóż, siła wyższa. Deszcz nie ustępował, a nawet się wzmógł. Do Bahia do Kino przybyliśmy po 18ej. Aglomeracja, jak na tutejsze warunki; 5000 mieszkańców. Znaleźliśmy pokoje do wynajęcia w prywatnym domu, poszliśmy zjeść tacos w lokalnym barze, wszystko w strugach deszczu. Rano nadal padało. Ulica nieutwardzona zamieniła się w bagno, utwardzona w jezioro. Słupy z elektrycznością uprawiały fajerwerki. Wiatr wyprawiał co chciał. Nic tylko uciekać w głąb lądu. No to do stolicy regionu Hermosillo, dokąd nie chceliśmy jechać. A tam zastaliśmy takie oto warunki.

Zostajemy tutaj na nocleg w motelu i jutro ruszymy dalej. Deszcz ustał, w nocy ma jeszcze podobno padać. Spanie w namiocie na razie nie wchodzi w grę.

Witamy i pozdrawiamy z Meksyku.

Podążając na zachód, po rozstaniu z Andreą i Thomasem, takie kształty zamajaczyły nam na horyzoncie, dając zapowiedz co nas czeka. Monument Valley, czyli po polsku Dolina Pomników. Dla wielbicieli westernów jest to miejsce znane z filmów, nakręcono ich tutaj około setki (westernów i nie tylko). Cały ten teren należy do Parku Plemiennego Indian Navajo. Zanim jednak zapuścimy sie dalej, na noc zatrzymujemy się w cieniu meksykańskiego kapelusza (Mexican Hat).

Dolinę, można zwiedzać konno i z lokalnym przewodnikiem, ale ceny porażają. My zdecydowaliśmy się sami zwiedzać, zwłaszcza, że nasze auto jest najlepsze na takie wertepy! Kurzyło się niemiłosiernie, słońce też dopiekało. Wszystko i wszyscy było czerwone, może stąd wzięła się potoczna nazwa ludzi zamieszkujących te rejony.

Dla chcących pogłebić wiedzę o tym zabytku, jak zawsze odsyłam do pięknej relacji na blogu Ameryka dla Podróżnika tutaj.
Zanim jednak opuścimy Stany Zjednoczone na dobre, musimy odwiedzić obaszar, który chyba wszystkim najbardziej kojarzy się, z tym krajem – Wielki Kanion Kolorado.

Jadąc po płaskowyżu nic nie zapowiada dramatycznych widoków z krawędzi. Mijamy piękny jesienny las i rozleniwioną rodzinę bizonów. Niech jednak ten sielski widok nikogo nie zmyli. Bizony mają temperament, a rozłoszczonemu bizonowi lepiej schodzić z drogi i obchodzić kilometrami.
Oto tak zaprezentował się nam Wielki Kanion od strony północnej.

Rzekę Koloroado udało nam się wypatrzeć zaledwie w paru miejscach. Stan wody był niski, z powodu tamy w pobliskim Page oraz gorącego lata. Jednak w sławnej podkowie prezentowała się znakomicie.

Teraz zmieniamy kierunek i prosto na południe przez Arizonę do Meksyku. Po drodze postraszył nas trochę huragan Rosa. Byliśmy na jego obrzeżu i dwa dni spędziliśmy w strugach deszczu nie mogąc wyjść z namiotu. Za to ze swoich domków, w obawie przed zalaniem, wychodziły takie śliczności.

Im bardziej na południe, tym bardziej zmienia się krajobraz. Po raz pierwszy widzimy kaktus saguaro – a jednak istnieją, nie tylko na filmach. Zatrzymujemy się w barze w niewielkiej osadzie, gdzie tylko przychodzą lokalski i od razu zaczynamy miłą rozmowę z Bradem i jego towarzyszem Rexem. Zwłaszcza Marzena zainteresowała się Rexem, ciekawe dlaczego. Ciągle towarzyszą nam burzowe chmury. Są niezwykle malownicze na zdjęciach, ale nie zapowiadają spokojnej nocy. Na ostatni nocleg na dziko wybraliśmy wzgórza jakieś 50 km od granicy. Niestety z zacisznej kotlinki pomiędzy górami musieliśmy się ewakuować po paru godzinach. Niebo przybrało odcień granatu. Zjechaliśmy z gór na otwarty teren. Widoki były cudne, zachodzące promienie słońca podkreślały dramatyzm nieba. Wbrew oczekiwaniom noc przebiegła względnie spokojnie. Błyskało i grzmiało wkoło dość długo, ale nas tylko pokropiło i zakołysało przez chwilę. Kolejny dzień był już spokojny.

Jutro, 1o października przekroczymy granicę z Meksykiem w miejscowości Nogales. Do usłyszenia po drugiej stronie muru (tak, tak aktualny prezydent wraz z rządowym wsparciem, stawia betonowy mur na granicy. Bez komentarza).

Uciekamy od skwaru Nevady do kolejngo stanu Utah. Nazwa stanu prawdopodobnie pochodzi od nazwy tubylczych amerykanów – Indian Ute (pol. Jutowie). Istnieją dwie teorie pochodzenia słowa: pierwsza, iż pochodzi ona z dialektu Ute i oznaczającego „ludzi gór”, druga teoria iż pochodzi od słowa yuttahih z języka Apaczów, a znaczącego ten/ci którzy są wyżej. Czyli wiemy, że będziemy mieć góry, co Marzena lubi i aż 5 parków narodowych w tym maleńkim stanie. Uff ale będzie do zwiedzania! Od razu uprzedzamy, że będzie to post głównie fotograficzny.
W Utah też umówiliśmy się z Andreą i Thomasem na wspólne zwiedzanie. On już obozowali w kanionie Bryce czekając na nas. My jadać na spotkanie przejechaliśmy z szeroko otwartymi oczami piekną dolinę parku Zion.

Odnaleźliśmy ich, co nie było wcale łatwe po nocy i w lesie, a tam czekało na nas ognisko (przez ostatni miesiąc był zakaz z powodu pożarów) i rozmowy do późnej nocy. Andrea jako nasz paparazzi uwieczniła piękne nasze nocne zdjęcia. A kolejnego dnia pojechaliśmy zwiedzać Kanion Bryce.

Marzena jakby mogła to wstawiłaby jeszcze więcej zdjeć. Jak do tej pory jest to jej ulubiony objekt do fotografowania. Jest magicznie i klimatycznie.
Po dwóch dniach obozowania, nasza karawana przemieściła się w pobliże kolejenej atrakcji, czyli Capitol Reff. Okazuje się, że cały stan Utah to jedna wielki obszar do fotografowania. Wszystko wzbudza ochy i achy. Zwłaszcza bezdroża.

W Capitol Reef powędrowaliśmy do skalnego mostu. Śmiechu i zabawy było co niemiara.

Kolejnym celem naszej ekspedycji był Park Narodowy Arches. Znaleźliśmy kolejne fajne, bo darmowe, miejsce na obóz. Objadowaliśmy wspólnie. Pojawiła się tradycja, że raz gotuje załoga Andrea i Thomas, a następnie Sergio i Andrea 🙂  I tej nocy była też pełnia. Andrea oczywiście wszystko uwieczniła – wulkan energii. Kolenego dnia zwiedzilismy prawie cały park. Temperatury były wysokie ale humory nam dopisywały, apetyty po powrocie też.

Prawie nie ruszając się z okolicy kolejnego dnia zwiedziliśmy kolejne ciakwe miejsce. Widoki magiczne, międzyinnymi rzeka Kolorado wyrzeźbiła te kaniony.

Od początku wiedzielismy, że nasze drogi rozejdą się któegoś dnia. To miał być nasz ostatni nocleg razem. Ale udało się zdobyć jeszcze parę dni. Razem pojechaliśmy w ostatnie miejsce. Nawet przejechaliśmy granicę stanu, bo Mesa Verde National Park znajduje się już w Kolorado. Mieliśmy olbrzymie szczęście, bo załapaliśmy się na zwiedzanie Pałacu Klifowego w ostatnim dniu, na ostatniej wycieczce z przewodnikiem. Kolejnego dnia, już na spokojnie, zwiedziliśmy jeszcze raz okolicę.

I to był ostatni dzień razem, tym razem. My pojechaliśmy na zachód, a Andrea z Thomasem na wschód. Ale to nie był nasz ostatni raz. Liczymy, że się jeszcze spotkamy gdzieś na bezdrożu, jakiegokolwiek kontynentu.
Andrea, Thomas to był niezwykły tydzień pełen wrażeń. Dziękujemy za wspólne biwakowanie, żartowanie, rozmowy przy ognisku, za rady od bardziej doświadczonych podróżników. Do zobaczenia na szlaku!!!
A tutaj co relacja ze spotkania według Andrei i Thomasa (po niemiecku i angielsku).