PL

Jak do tej pory Oregon wygrywa ze wszystkimi odwiedzonymi stanami. Ma oceaniczne wybrzeże i bogactwo kulinarne – ważne dla Sergia, ma góry, a dokładnie wulkany – ważne dla Marzeny, ma rzeki, jeziora, pustynie i najważniejsze – unikatowy las. Ale po kolei.

Po luksusach w gościnie u Sarah i Andrzeja musieliśmy znowu przyzwyczaić się do niewygód w drodze. Z każdym kęsem prowiantu, który otrzymaliśmy, wspominaliśmy naszych dobrych gospodarzy. Tym razem jadąc na południe Oregonu przejechaliśmy obok wulkanu, który widzieliśmy z łódki z rzeki Columbia, a potem droga przez najsuchsze okolice jakie do tej pory mijaliśmy. Z daleka widzieliśmy już górę, która była naszym kolejnym celem, a dokładnie jej zawartość – czyli jezioro w kraterze. A oto co ukazało się naszym oczom.

Zwiedzaliśmy jezioro z samego rana. Słońce nie zdołało go jeszcze ładnie oświetlić. Dla zainteresowanych pogłębieniem tematu podaję link do strony, z której ja się inspiruję. Polecam.

Po objechaniu krateru, zjedzeniu drugiego śniadania z cudnym widokiem, udaliśmy się dalej w drogę, czyli w kierunku wybrzeża, w miejsce które od początku było celem naszej podróży, zanim poznaliśmy Andrzeja i Sarah.

I jak? Robią wrażenie olbrzymy? To las z najwyższymi drzewami na naszej planecie. Redwood, a po polsku sekwoja wieczniezielona. Porażają swoją wielkością. Można dostać skrętu szyi podziwiając je. Aktualanie zostało tylko 5% drzewostanu, który osadnicy zastali tutaj niecałe 200 lat temu. Wielka szkoda.

A zapomniałam napisać, że jesteśmy już w Kalifornii. Z czym się kojarzy? Mi z najbardziej pagórkowatym miastem świata. Powoli zmierzamy do San Francisko jadąc zwdłuż wybrzeża, drogą numer 1, pięknymi serpentynami na klifach tuż nad Pacyfikiem.

Po drodze przypadkiem wpadliśmy na urocze miasteczko, w którym zatrzymaliśmy się na kawę i coś słodkiego do kawy.  Przy okazji Sergio odkrył krajan emigrantów.

Jadąc dalej na południe ukazuje się nam taki widok.

Golden Gate, Złota Brama do miasta. Zostajemy na noc w motelu. Ciężko zwiedzać duże miasto z samochodem, a jeszcze ciężej biwakować w nim. Zwiedzać na piechotę też nie jest łatwo – ciągle pod górkę, z górki też, ale jakoś wydaje się, że rzadziej 🙂 Jemy lokalne specjały na wybrzeżu rybaków – Sergio wybrał gęstą zupę z owoców morza podaną w chlebie, a la nasz żurek; Marzena asekuracyjnie wybrała bułkę z sałatką z lokalnych krabów i krewetek.

Kolejną atrakcją San Francisko znaną na cały świat są lwy morskie, które opanowały molo nr 39. Rekorodowa ich liczba zanotowana w tym miejscu to około 2000 osobników. Gdy my tu byliśmy było ich zdecydowanie mniej, ale i tak sporo. Gwarne olbrzymy wylegujące się na słońcu z widokiem na Alcatraz.

Na koniec pobytu w San Francisko zostawiliśmy sobie taką atrakcję.

Jest to jedna z ulic z największą ilością zakretów na najkrótszym odcinku. Sergio był dumny ze swojego UMM, który pokonał tą przeszkodę na szóstkę! Jazda w dół na biegu bez użycia hamulca. Takie cuda tylko w UMM. Pomijam milczeniem ulicę, którą w mozolnie wspinaliśmy się w górę, żeby dostać się na szczyt.

Losem rządzi przypadek i odrobina szczęścia. Bo jak wytłumaczyć fakt, że zostaliśmy skierowani na miejsce kempingowe w parku stanowym zaraz obok Andrzeja i Sarah?! Ale od początku. Zdecydownie rzadko zatrzymujemy się w cywilizowanych miejscach; głównie w parkach narodowych, gdzie nie można obozować poza wyznaczonymi, płatnymi miejscami, albo gdy w okolicy nie ma innego wyboru. Trzecią alternatywą jest chęć odrobiny luksusu w postaci prysznica lub gdy poziom zakurzenia widać gołym okiem. Tym razem zatrzymaliśmy się w parku stanowym …. i za 20$ mieliśmy luksus na wyciągniecie ręki. Cała infrastruktura turystyczna w Stanch, zarówno płatna, jak i nie, funkcjonuje bardzo dobrze. Po pierwsze istnieje, a po drugie jest zadbana i czysta, nawet w toi toiach przy drodze jest zawsze papier i to w nadmiarze.

A więc w przydziale dostaliśmy miejsce niedaleko centrum luksusu, pomiędzy dwoma miejscami już zajętymi. Pierwsi pojawli się sąsiedzi po lewej – Australijka i Kanadyjczyk i zaczeliśmy z nimi rozmawiać. Po jakimś czasie dołączył do nas sąsiad z prawej, dopytując Holland czy Poland? Oczywiście, że Poland odpowiedziałam ja, a następnie usłyszałam, że sąsiad jest z Wrocławia – oczywiście po polsku. No i zaczęły się długie Polaków rozmowy przy ognisku, wsparte produktem rozwiązującymi języki. Andrzej i jego żona Sarah wracali do domu, po kilkudniowej wycieczce. Nocne rozmowy zakończyły się zaproszeniem do domu. Sarah i Andrzej mieszkają w okolicy rzeki Columbia, która dzieli dwa stany – na północ jest stan Waszyngton, na południe stan Oregon. My aktualnie znajdowaliśmy się na południu stanu Oregon, przy samej granicy ze stanem Kalifornia. Ale nie mogliśmy oprzeć się pokusie i pojechaliśmy 500 km  z powrotem na północ, tym razem nie wzdłuż wybrzeża, ale drogą stanową (czyli autostradą, czyli drogą, której unikamy ze względu na brak walorów krajoznawczych w połączeniu z wymiarem ekonomicznym rujnującym zasobność porfela).

Gospdarze oddali nam do dyspozycji pokój gościnny z łóżkiem. Jaka miła odmiana od materaca w namiocie. A że wszyscy byliśmy zmęczeni, a kolejny dzień zapowiadał się niesamowice, poszliśmy od razu spać.

Kolejnego dnia rano szybkie przygotowania i ruszamy na rzekę, z naszym kapitanem Andrzejem.

Poranek był pochmurny, ale i tak nie zmąciło to naszej radości. Z rzeki wszystko wygląda inaczej. Po południu wyszło słońce, a wieczorem wszyscy wyglądaliśmy jak raki. W domu czekała na nas kolacja przygotowana przez Sarah. Palce lizać. I rozmowy. O Polsce,  o Amerykanach, o Filipinach, skąd pochodzi Sarah. Ta podróż ma sens jedynie jeżeli mamy możliwość zobaczyć z bliska życie w danym miejscu, porozmawiać o różnicach pomiędzy narodami, znaleźć wspólne podobieństwa. Taka wymiana to bogate doświadczenie, więcej niż wyczytana w książkach lub oglądana w telewizji. A co najważniejsze pozwala z bliska zapoznać się z kulturą odrzucając wszystkie stereotypy i uprzedzenia,  dając się porwać czystej przyjemności słychania o rzeczach nam nieznanych i opowiadania o nas samych i naszej tradycji.

Kolejengo dnia, zgodnie z sugestią Andrzeja, zrobliśmy rundkę wokół rzeki, oglądając z lądu te rzeczy, które widzieliśmy z rzeki. Andrzej podał nam wszystkie współrzędne punktów wartych odwiedzenia i pomocne informacje, jak i gdzie zaparkować, w jakiej kolejności itp. Wycieczka zaplanowana, no więc w drogę.  No i mogliśmy zobaczyć też samą rzekę. Szeroka, żeglowana rzeka, z pieknym kanionem.

Zwiedziliśmy też wnętrze elektrowni wodnej i drogę dla ryb, głównie dla łososi, które dwa razy muszą bezpiecznie pokonać tą przeszkodę. Przy tamie również zobaczyliśmy rodzinę lwów morskich, które przypłyneły tu na ucztę i zupełnie nie przeszkadzała im słodka woda w rzece. Wyglądały na przeszczęśliwe i utuczone. Również rybołów skorzystał z obfitości tego rzecznego stołu.

Kolejnym punktem programu była wspinaczka na Beacon Rock. Z rzeki skała wyglądała doniośle. Z bliska wyglądała jeszcze donioślej i wycisnęła z nas nie tylko siódme, ale i czternaste i nawet dwudzieste pierwsze poty. Jednakże szczyt został zdobyty! Umęczeni ale przeszczęśliwi wróciliśmy do naszych gospodarzy.

A tu znowu czekała na nas uczta przygotowana przez Sarah. Niesamowita Pani Domu!!! To była nasza ostania noc u naszych przekochanych gospodarzy. Rozmowy zakończyły się prawie nad ranem. Dostaliśmy nawet jedzenie na drogę. Niesamowite osoby! Polska gościnność nawet po 50 latach spędzonych poza granicami Polski! Wielki szacunek dla Was!

Sarah, Andrzeju, jeszcze raz bardzo dziękujemy Wam za wspólnie spędzony czasu i że daliście nam możliwość zobaczenia waszego życia z bliska. Dziękujemy za gościnę i liczymy, że jeszcze się z wami spotkamy – może w Meksyku a może w Europie.

A my udaliśmy się kolejny raz na południe, tym razem wschodnią częścią stanu Oregon, czyli prawie pustynią, do miejsca, do którego nie było nam po drodze wcześniej, ale teraz jak najbardziej. Następnym razem zabierzemy was do jeziora w kraterze wulkanu.

Na prom w Viktorii na wyspie Vancouver nie mieliśmy rezerwacji, no bo po co. Czas mamy, więc nie ma gdzie się spieszyć i rezerwować na wyrost. A co jeśli nam gdzieś się spodoba i chcelibyśmy zostać dłużej?! Przyjechaliśmy około trzy godziny przed planowanym promem. Poinformowano nas, że na prom o 10:30 mamy 30% szans, na następny o 15:00 już 80%. Czekaliśmy grzecznie w kolejce na swoją kolej, już przy samej burcie widzimy wnętrze promu prawie całkowcie wypełnione. Samochód przed nami wjeżdża i obsługa wciska go pomiędzy zaparkowane auta. Nasza kolej. Sergio kierowany przez obsługę wciska się pomiędzy burtę i rząd aut – 10 razy do przodu, 10 razy do tyłu – i parkujemy centymetry od zderzaka, jakoś tak na ukos. Po nas wjeżdża tylko jedno auto, tylko dzięki temu, że UMM jest dosyć małym autem jak na warunki amerykańskie. Uff udało się. Mamy zostawić samochód z zaciągniętym hamulcem i iść na gorę. Nie wygląda, żeby ktoś miał ładunek przymocować do pokładu. Rejs ma trwać 1,5h. Jest nawet internet dostępny. Po jakimś czasie widzimy wieloryby – dość daleko, ale wyrażnie widać fontannę i ogon wystający ponad powierzchnię wody. Promem zaczyna kołysać na boki na tyle, że Sergio wychodzi na zewnątrz zaczerpnąć powietrza 😉 Marzena martwi się o samochód, który na pewno „zaparkował” samoistnie na lśniącym nowością sąsiedzie. Niepotrzebnie. Wszystko przebiegło ok i znowu jesteśmy na amerykańskiej ziemi, a dokładnie na półwyspie Olimpia. No i najważniejsze – płyneliśmy po Pacyfiku. Jeszcze nie moczyliśmy stóp ale na wszystko przyjdzie czas.

Nocujemy w lesie deszczowym. Wilgoć dookoła i nawet z góry leci kapuśniaczek. Czekamy w samochodzie na poprawę, która nie przychodzi. No cóż w Kanadzie składaliśmy namiot w ulewie, więc teraz go otworzymy w lżejszym deszczu. I tak jest przecież mokry już.

Jedziemy wzdłuż zachodniego wybrzeża na południe. Przejeżdżamy stan Waszyngton, graniczną rzekę Kolumbia i jesteśmy w Oregonie.

Jak byliśmy jeszcze w Yellowstone kontaktowałam się z Andreą i Thomasem, których poznaliśmy na statku, i mówili, że będą krecić się przez około miesiąc w pobliżu Eugenie?! Może tym razem uda nam się spotkać?!
Ogólnie historia naszych spotkać jest dość … skomplikowana. Jeszcze w Halifax, zaraz po przybyciu, umówiliśmy się na wspólną wycieczkę na półwyspie Cape Breton. Ciężko było zgrać termin, bo nam coś wypadło naraz i musieliśmy zwolnić tempo jazdy, oni znowu byli gdzieś indziej, a to pogoda niedopisywała. No ale ostatecznie udało się. Umówionego dnia zajechaliśmy na umówione miejsce i czekamy na nich. Wieczorem chcemy rozbić namiot i … okazuje się, że Marzena zostawiła kluczową składową namiotu około 250 km stąd, na miejscu ostatniego noclegu. Nic, musliśmy wrócić – po nocy i w deszczu. W międzyczasie Andrea z Thomasem przyjechali, nas nie zastali, wysłali sms gdzie są. My na drugi dzień przyjchaliśmy, ich nie zastaliśmy, sms nie dostaliśmy (nie mieliśmy zasięgu) i się nie spotkaliśmy. Później okazało się, że byliśmy w odległości 10 km od siebie. Nic, nie udało się tym razem. Do spotkania doszło dopiero po paru tygodniach w prowincji Quebec. Tym razem okazuje się, że dzieli nas tylko godzina. Było spotkanie, były rozmowy, był spacer po plaży. Następne spotkanie w Utah jak się uda.

Dojechaliśmy do zachodniego końca Kanady. Różnica w czasie wynosi 9h do tyłu w stosunku do Polski. Meldujemy się na kempingu około 10 km od centrum i szykujemy żeby zwiedzić miasto.
Zwiedzamy zmysłami, najpierw wzrok i węch – czyli przepiękne ogrody VanDusen.

A następnie przyszedł czas na zmysł smaku. Sushi!!!! Marzena odnalazła swój sushi raj! Wieczorem wybraliśmy się na nocny targ azjatycki – Richmond Night Market . Było jeszcze więcej smakowania.

Promem przeprawiliśmy się na wyspę Vancouver. Podczas 1,5 h rejsu widzieliśmy dwukrotnie orki przepływające w pobliżu.
I na tym zakończyła się kanadyjska część wyprawy. Pożegnaliśmy się w miejscowości Victoria i promem dostaliśmy się do USA, w sam środek lasu deszczowego. Ale o tym już w kolejnym poście.

I znowu w Kanadzie. Granica przekroczona bez problemu. Pożary i dym niestety nie znają granic. Wszystko zadymione. Przejeżdżamy przez Kootenay Narodowy Park, widzimy zniszczenia i widzimy nawet ogień. Prawie cały park jest zamknięty. Udaje nam się wybrać tylko na małą wędrówkę w Marble Canion.

Postanawiamy jechać na północ do Parku Narodowego Jasper, przepiękną drogą wzdłuż lodowców. Niebo nie jest przejrzyste. Nadal dym zalega w dolinach ale i tak jest niesamowice.

Jasper też w dymie. Szcześcia jakoś nie mamy. W dodatku w nocy robi się zimno, brr. Koce od Diane są idealne. Kąpiemy się w ciepłych źródłach i wracamy tą samą drogą, na poludnie do Banff. Tym razem dym się podniósł w niektórych miejscach i widoki są fanatystyczne.

Mimo, że już robi się chłodno, a w nocy nawet przymrozki, cała okolica jest oblegana przez turystów. Żeby zobaczyć jezioro Louise trzeba być już przez ósmą rano, inaczej nie zaparkuje się. Nocujemy na kempingu w pobliżu, gdzie poznajmemy sympatyczną parę z Salt Lake City – Fernando i Elizabeth oraz ich sunię Amy. Rozmawiamy wieczorem przy piwie a rano częstują nas gorącą kawą. Królestwo za kawę! Czekamy aż namiot nam się odszroni i nad jeziorem jesteśmy około dziesiątej. Miejsca do parkowani nie ma, ale są darmowe autobusy tylko trzeba zostawić samochód na parkingu poza miasteczkiem (że wcześniej nie wiedzieliśmy). Gdy nareszcie docieramy do jeziora, ciężko je zobaczyć – taki tłum. Udaje się jednak zrobić zdjecia samej naturze.

Rzut kamieniem i jesteśmy w kolejnym parku – Park Narodowy Yoho. Malutki przy sąsiadach gigantach. Dym nadal gdzieś unosi się nad nami, ale na pocieszenie udaje nam sie zobaczyć pociąg, towarowy. Pociągi w Kanadzie to oddzielna historia. Często są piętrowe (kontener na kontenerze) i długie, a nawet bardzo długie. Ten nasz wspinał sie na górę i żeby zniwelować trochę różnicę wzniesienia robił pętle wewnątrz góry. Widzieliśmy jak wjeżdża w tunel i po jakimś czasie wjeżdża lokomotywa z tunelu w innym miejscu, a ogon jej ciągle do niego wjeżdża. Następnie przejechała obok nas a końca jej nie było widać, kolejne wagony wjeżdzały do tunelu. W sumie było pięć lokomotyw – dwie na początku, dwie w środku i jedna pchała koniec. Taka ciekawostka.

Zmierzamy teraz w kierunku Vancouver, przejeżdźając przez dwa kolejne parki – Glacier i Mount Revelstoke. Kolejne pożary i dym. No szczęścia tym razem w Kanadzie nie mamy niestety.

Najzimniejszy bo z lodowcami, mowa oczywiście o Glacier National Park. Na początku istnienia parku, czyli w 1910 zeszłego stulecia było ich około 80. Aktualnie jest tylko 36. Topnieją. Przewidywania podają, że ma ich już nie być w roku 2030. Więc spieszmy się zobaczyć ten piękny zakątek zanim zniknie, a dokładnie rozstopi się do końca.

Pierwszego dnia udaliśmy się na szlak do jeziora lawinowego (Avalanche Lake), 3 km w jedną stronę. Szlak dosyć łatwy, zwłaszcza w stronę powrotną, gdy ma się zdecydowanie z górki, a nie ciągle pod nią. Niemniej trochę się namęczyliśmy i spaliliśmy kalorii.

Warto podkreślić, że w parku fukcjonuje bezpłatny przewóz osób. Jest to fajne udogodnienie, bo nie trzeba jeździć swoim samochodem, a co ważniejsze często jest problem gdzie go zostawić. Jedynym minusem jest czas oczekiwania, ale umilają go wolontariusze fajnymi opowiadaniami.

Kolejnego dnia postanowliśmy pojechać naszym UMM kawałek dalej, w głąb parku i go tam zostawić. Jednak nie mogliśmy znaleźć miejsca postojowego, więc zmieniliśmy plany i przejechaliśmy cały masyw i wjechaliśmy do parku od strony wschodniej, do miejsca zwanego Many Glacier, Dużo Lodowców. I faktycznie było tam dużo lodowców.

Po raz pierwszy udało nam się zobaczyć niedźwiedzia grizlli i w dodatku to była matka z dwoma małymi niedźwiadkami. Odległość też była znaczna, ale w przypadku tego gatunku to wskazane, gdyż są groźniejsze od ich czarnych kuzynów.

Po południu powróciliśmy na główną trasę wiodącą przez park. Droga wije się zboczem i można podziwiać widoki niezwykłej urody. Marzena kocha góry. Sergio, który jest wielbicielem morza, również był pod wrażeniem.

Wybraliśmy się późnym popołudniem na kolejny szlak w stronę Ukrytego Jeziora (Hidden Lake). Udało nam się nawet zobaczyć lokalnych mieszkańców w postaci kozłów śnieżnych.

Niestety odczuliśmy również mroczną stronę matki natury. Po pierwszym dniu wizyty, w nocy, przyszła burza z piorunami. Kolejnego dnia rano widzieliśmy skutki – pożar w okolicach jeziora McDonald. Niewielka strużka siwego dymu. Podczas popołudniowego szlaku popiół z palącego się lasu wiatr przenosił kilometry w głąb masywu. Pod wieczór, wyjeżdżając z parku znowu przejeżdżaliśmy wzdłuż lini brzegowej jeziora. Płonął drugi brzeg. Widać było dokładnie czerwień ognia. Przerażający widok. Następnego dnia park od strony zachodniej został zamknięty do odwołania, a turyści ewakuowani. Gdy to piszę mija kolejna doba, a park niestety nadal płonie.

Wyjeżdżając z Yellowstone na północ znaleźliśmy się w Montanie. Cały czas kierowaliśmy się w górę mapy, w stronę Kanady, po drodze zahaczając o kolejny cud natury jakim jest Narodowy Park Glacier. Trochę mieliśmy do przejechania, gdyż powierzchnia Montany jest większa niż powierzchnia Polski. Zatrzymaliśmy się na nocleg w pobliżu Butte. Fajne miejsce na polanie w lesie, okazało się, że jest również popularne wśród miejscowych. Rozbiliśmy obóz na uboczu, tylko na jedną noc. Po jakimś czasie zostaliśmy zaproszeni przez biwakującą obok rodzinę do ich ogniska. I tak zaczęła się nasza znajomość z Rodziną Snyder, w składzie: Dziadek Wes, Babcia Shirley, Mama Diane, Tata Skip, Syn Jacob, Córka Sasha i Natasha i pięć psów. Nocne rozmowy przy ognisku o Ameryce, o Europie, o polityce, o historii, o życiu. Następnego dnia rano, Diane poczęstowała nas lokalnymi przysmakami z cukierni. Palce lizać. I zostaliśmy obdarowani kocami własnoręcznie przez nią przygotowanymi. Byliśmy zaskoczeni i onieśmieleni. Dziadek Wes dał szybki kurs obsługi broni palnej i Sergio po raz pierwszy w życiu strzelał z pistoletu, kaliber 22.

Z przyczyn technicznych zdecydowaliśmy się pozostać na kolejną noc. Podczas wyważania kół w naszym pojeździe, pojechaliśmy zobaczyć wotum, które mieszkańcy Butte ustawili na okolicznej górze. Jest to monument przedstawiający Maryję, a dedykowany wszystkim kobietom, a w szczególności matkom.

Kolejnego wieczoru zostaliśmy zaproszeni na grilla i wieczór przeciągnął się do nocy. Tego dnia Diane przywiozła trzymiesięczne szczeniaki – Tygryska (Tiger) and Winstona. Marzena prawie porwała jednego z nich.

Usterka w samochodzie jednak okazała się poważna i „zmuszeni” byliśmy pozostać w Butte jeszcze parę dni. Nasi nowi przyjaciele użyczyli nam trawnika i swojego domu. Wykąpani (potrzebowaliśmy zdecydowanie prysznica) i najedzeni pojechaliśmy z Diane i jej córką do kina. Ale do jakiego kina! do kina pod chmurką. Dla Marzeny był to pierwszy raz, Sergio powrócił do wspomnień z dzieciństwa. Warto nadmienić, że obiekt ten funkcjonuje od 1978 roku i wciąż jest prowadzony przez tę samą rodzinę.

Spędziliśmy jeszcze dwa dni z w Butte rozpieszczani przez Diane i Skipa. Naprawa samochodu okazała się na tyle poważna, że zostaliśmy skierowani do innego warsztatu.

 

Kochani,

Diane, Skip, Jake, Sasha, Dziadek Wes i Babcia Shirley oraz wszyscy pozostali członkowie rodziny, których poznaliśmy,

Jeszcze raz dziękujemy za ciepłe przyjęcie, wszelką pomoc i gościnę. Zawsze pozostaniecie w naszej  pamięci. Nie ma to jak gościnność w Butte, w Montanie.

Najwyższy czas odwiedzić Misia Yogi. Trzeba tylko pamiętać, żeby nie zostawiać koszy piknikowych bez opieki. Niby to tylko kreskówka, ale przesłanie jak najbardziej realne. Wszędzie są informacje, że jesteśmy w krainie niedźwiedzi i wskazówki jak się zachowywać. Otóż niedźwiedzie nie tylko łase mogą być na jedzenie, ale na wszystko co jest zapachowe – np. kosmetyki, olej samochodowy itd. Mamy utrudnione zadanie, bo zasady parku nie zezwalają na spanie w namiotach, czy tak jak w naszym przypadku, namiot dachowy jest zabroniony także. My już trochę obycia z misiową krainą mamy, ale jak zabaczyliśmy panią na spacerze z psem, już poza parkiem narodowym, uzbrojoną w dwa spreje na niedźwiedzie, to trochę nas to przestraszyło. Nawet na tyle mocno, że zaraz też taki sprej zakupiliśmy. Oto instrukcja obsługi, której nam udzielono podczas zakupu.

Jeżeli napotkasz niedźwiedzia i obydwoje wydajecie się równie zaskoczeni swoją obecnością, a jedyne co ci przychodzi do głowy to uciekać gdzie pieprz rośnie, to jesteś w błędzie. Nieważne jak szybko biegniesz i tak dogoni. Trzeba stać pewnie na nogach i obserwować sytuację i powoli dawać krok do tyłu. Jeżeli niedźwiedz pozostaje na swojej pozycji, wycofujemy się powoli aż znikniemy sobie z oczu. Jednakże, jeżeli trafił nam się osobnik wielce ruchliwy i na nasz krok w tył, on daje krok w przód – no cóż trzeba odbezpieczyć sprej i czekać aż podejdzie, a raczej nadbiegnie do nas na odległość … 9 metrów. To teraz proszę sobie wyobrazić szarżujące zwierzę a my z wyciągniętym sprejem czekamy aż podejdzie na tyle blisko, żeby zasprejować przestrzeń pomiędzy nami, na wysokości od jego łap do jego głowy. I nie żałować spreju 🙂 Podobno daje to skuteczną zaporę, której nie będzie chciał sforsować. Tylko kto ma na tyle stalowe nerwy, żeby nie ruszyć się z miejsca i trzesącymi rękami dobrze wycelować ?! Mam nadzieję, że nie będziemy tej instrukcji przerabiać w praktyce.

To tyle dygresji na temat niedźwiedzi. My w Yellowstone i okolicy nie widzieliśmy żadnego, ale one tam są. Za to czego nie można przegapić tam na pewno to gejzery, gorące źródła, wulkany błotne, fumarole (otwory z których wydostaje się gaz) z jednej strony parku i przepiekne kaniony i wodospady rzeki Yellowstone z drugiej, wschodniej części parku. My spędzieliśmy trzy bardzo aktywne dni, starając się zobaczyć wszystko. Zdarzało się, że już o 7 rano byliśmy na szlaku.

Udało nam się zobaczyć trzy erupcje gejzerów. Pierwszą był najbardziej przewidywalny i oblegany tłumnie Old Faithful. Do kolejnego gezjera o nazwie Lone Star wiódł 40 minutowy spacer i tylko około 20 osób widziało jego 15 minutowy popis. O niebo lepszy niż ten pierwszy. Ostani gajzer miał za to najbardziej chlapiący popis. Był to gejzer typu fontanna, co w połączeniu z wiatrem dało darmowy, siarkowy prysznic.

A że ładnych widoków nigdy dosyć i wszystko jest pasjonujące to kolejna porcja zdjęć.

Zwiedzając Yellowstone kierowaliśmy się bardzo szczegółowymi informacjami z blogu www.szlakiusa.pl. Autorka z niesamowitą dokładnością opisuje temat a jednocześnie jest to tak plastyczne, że po parokrotnym przeczytaniu miało się wrażenie, że już się tam było. Serdecznie polecamy.

http://www.szlakiusa.pl/zwiedzamy-park-yellowstone/
http://www.szlakiusa.pl/zwiedzamy-park-yellowstone-2/
http://www.szlakiusa.pl/zwiedzamy-park-yellowstone-3/

Zahaczyliśmy również o Teton National Park, który graniczy z Yellowstone od południa. Tam spotkaliśmy niedźwiedzia około 20 metrów od nas. Na szczęście nie był nami zainteresowany, a my na szczęście byliśmy w samochodzie.

Zanim dojedziemy do Yellowstone mamy do sforsowania kolejny łańcuch górski. Widoki są cudne i poraz pierwszy jesteśmy na wyskości około 10000 stóp, czyli prawie 3000m. Samochód odczuwa trudy tej góry ale dzielnie sunie naprzód.

Pośrodku łańcucha górskiego jest miejsce kultu wszystkich rdzennych plemion – Medicine Wheel. Można spotkać tu pielgrzymujących Indian, ale wtedy dostęp do szczytu jest zabriony. My mieliśmy szczęście i nawet pogoda dopisała, choć było bardzo wietrznie i zanosiło się na burzę.

Na noc postanowliśmy zatrzymać w się w Lovell. Brzmiało zachęcająco, bo toalety i prysznice były darmowe. Po zaparkowaniu i otworzeniu namiotu aura z czysto miłosnej (Love) zmieniła się w iście diabelską.

Nam na szczęście nic się nie stało, choć było blisko. To juz była kolejna, chyba czwarta noc z kolei, kiedy grzmiało, wiało, padało, błyskało. Ale te 20 minut było naprawdę przerażające. Zadarzyło się podczas nocowania w Badland, że musieliśmy siedzieć i obciążać namiot bo wiatr chciał go porwać, ale to gradobicie było testem wytrzymałości naszego sprzętu. Marzena była pewna, że namiot został zerwany. Sergio schował się pod kierownicę. Po nawałnicy samochód wyglądał jak zamaskowany, a my postanowiliśmy iść do baru na piwo. Miasteczko zostało bez prądu, wiele szyb zostało wybitych, naet drzewa upadły na domy, ale bar działał – do momentu aż barman był wstanie zobaczyć klientów i pieniądze ze światła telefonu. Kolejnego dnia postanowliśmy mieć dzień gospodarczy, czyli Sergio gotuje a Marzena sprząta.

Jak jest dziki zachód nie może zabraknąć rodeo. W Cody mieliśmy szczęście zobaczyć to na własne oczy.

Już tylko kilkanaście kilometrów dzieliło nas od Yellowstone, ale to cudo natury zasługuje na oddzielny post.

Nawet tak niezadowny samochód jak trzydziestoletni UMM czasami potrzebuje trochę uwagi właściciela i wiernego fasctynata marki.

No i jesteśmy w Stanach Zjednoczonych. Wpuścili nas i nasz samochodzik 🙂 Jakoś specjalnie nami nie nie interesowali, standardowe pytanie co tu robimy, czy mamy rodzine itd. Nawet nie zajrzeli do lodówki.

Pierwszym cudem natury, który chcemy odwiedzidzić w stanach jest Badlands National Park, w tłumaczeniu Park Narodowy Złych Ziem 🙂 Trudno nie zgodzić z tą nazwą jak się żyło tutaj 200 lat temu, ale w dzisiejszych czasach można tam wjechać i podziwiać. A jest co bo klimaty trochę nie z tej ziemi, a może wprost z Marsa. Słynny “Tańczący z Wilkami” z przystojnym Kevinem Costnerem 🙂 był nagrywany międzyinnymi w tej scenerii.

Prawda, że zapierające w dech w piersi widoki. Ale oprócz widoków są jeszcze zwierzęta. Jesteśmy przecież  na wielkich preriach. Setki lat te ziemie zajmowały bizony. Miliony ich i rdzenne plemienia, które swój los im zawierzały. W czasach dzikiego zachodu wszystko się zmieniło. Z milionów bizonów zostało mniej niż tysiąc, nowi osadnicy próbowali oswoić ziemię … ale natura nie dała się. Dzisiaj możemy podziwiać wielkie bizony kroczące dostajnie, nawet jeśli przechodzą przez drogę trzeba się zatrzymać i je podziwiać.

Ale oprócz tych dużych zwierząt na uwagę zasługują również te malutkie, jak pieski preriowe. Urocze maleństwa, które cały swój czas spędzają na poszukiwaniu jedzenia i konsumpcji.

Zaczarowani pięknem tego rejonu postanowiliśmy po raz pierwszy w życiu zobaczyć widok z góry z helikoptera. Prawda, że robi wrażenie?!

Całkiem niedaleko od Badlands, w kierunku zachodnim znajduje się znana góra z wizerunkiem czterech prezydentów Stanów Zjednoczonych. Mowa oczywiście o Mount Rushmore. Akurat przejeżdzaliśmy obok 🙂 Jednocześnie rdzenni mieszkańcy również wykuwają podobiznę Indiańskiego wodza Crazy Horse (Szalony Koń). Na uwagę zasługuje fakt, że robią to bez wsparcia funduszy narodowych, a tylko z darowizny, a artystą, który to podjął się tego dzieła był Korczak Ziółkowski, potomek Polaków w Stanach Zjednoczonych.

Zmierzamy cały czas w stronę Yellowstone, ale nie możemy przejechać obojętnie obok takiego tworu natury.

Nazwane zostało to Devils Tower (Diabelską Wieżą).

Woda, woda, woda. Wszędzie w Kanadzie jest woda. Nie wiadomo czy to ląd z dużą ilością jezior, czy może Kanada to niezliczone formacje ziemne na rozległych wodach. Polska ma krainę tysiąca jezior, Kanada powinną nazywać się krainą miliona jezior o ile to nawet nie za mała liczba. Jest pięknie. Dróg mało, tylko główne, po których nasza prędkość kosmiczna 75 km\h jest blisko limitu dolnego. Zdecydowanie wolimy drogi lokalne, ale w tej części Ontario nie da się. Za dużo wody wokół. Ale za to jakie miejsca noclegowe nam się trafiają.

Po drugiej stronie tego jeziorka pod wieczór widzieliśmy misia jak chodził sobie po wzgórzu. Nad ranem okazało się, że jacyś ludzie postanowli rozbić namiot tam. Rozbili, wyciągneli kosze piknikowe, włączyli muzykę … a my widzimy ich po lewej stronie … i misia, który wyszedł z krzaków po prawej, jakieś 50 metrów od nich. No i dylemat. Ostrzec ich, ostrzec może jednak misia (bo może to są myśliwi). Obserwowaliśmy sytuację z drugiego brzegu, przygotowując się do dalszej drogi. Misio oddalił się w przeciwnym kierunku. Uff. Wilk syty i owca cała.

W miejscowości Sault Ste. Marie zwiedziliśmy kanał łączący Jezioro Górne z jeziorem Huron (który łączy się z Ontario a następnie przez rzekę św. Wawrzyńca łączy się z Atlantykiem). A nie mówiliśmy, że Kanada to jedna wielka woda, nawet pośrodku olbrzymiego kontynentu!

Jezioro Górne jest olbrzymie. Jest to największe jezioro słodkowodne i drugie co do wielkości jezioro na świecie (po Morzu Kaspijskim). Jechaliśmy piękną drogą prowadzącą wzdłuż jego brzegu. Jechaliśmy parę dni i ciągle było piękne. Udawało nam się znaleźć miejsca na nocleg nad samą linią brzegową. Tłumów nie było. Temperatura wody to reguluje. Bałtyk przy jeziorze Górnym to ciepłe źródło 🙂 Sergio oczywiście zamoczył stopy i kolana nawet … w temperaturze 4C. Marzena wolała zmyć trudy podróży nawilżonymi chusteczkami.

Zmierzaliśmy w kierunku Pukaskwa National Park, gdzie chcieliśmy pójść w góry i biwakować w terenie, w krainie misiów. Trasa to tylko 9 km w jedną stronę. Niestety nie podają w godzinach, jaki to ma miejsce w Polsce. Może i lepiej J Po krótkich przygotowaniach zostawiliśmy samochód na parkingu i dalej już tylko na nogach, przed siebie. Celem był wiszący most.

Po powrocie z wyprawy, umęczeni, brudni, spragnieni kąpieli udaliśmy się znowu na piechotę na teren kempingu. Marzena już w łazience próbując umyć ręcę zorientowała się, że coś jest nie tak. Sergio poszedł od razu pod prysznic. Rozebrał się, poukładał ubranie, przygotował środki myjące, wszedł pod prysznic … i nawet grama wody. Okazało się, że jest awaria prądu i nic nie działa. Odczekaliśmy godzinę i nic nie zapowiadało się, że szybko to usuną. Ruszyliśmy więc w drogę, zmęczeni nieziemsko i brudni jeszcze bardziej. Prysznic z ciepłową wodą udało nam się dopaść dopiero w Thunder Bay, 2 dni później. Kamping był już dawno poza swoim czasem świętności, prysznice były, poprzestajmy na tym, że były bez opisywania ich stanu, … a woda była ciepła i zmywała całe trudy. Nigdy tak nie cieszyliśmy się z kąpieli jak tego dnia. Wyjątkowe uczucie bycia czystym zostało zaspokojone. A następnego dnia czekał nas nowy kraj. Następnego dnia pierwszy raz mieliśmy znaleźć się w Stanach Zjednoczonych.

Planowanie to nie nasza specjalność. Wiemy gdzie chcemy jechać, przynajmniej tak nam się wydaje, dając sobie czas, bez konkretnej daty. Zresztą planowana trasa również się zmienia pod wpływem poznanych ludzi. Zbliżała się ważna dla Kanadyjczyków data, dodatkowo obchodzona hucznie i trzeba było zadecydować co robimy i gdzie. 1 lipca 2018 świętowaliśmy 151 rocznicę powstania Kanady w forcie Fort George w miejscowości Niagara-on-the-Lake, starej stolicy prowincji. Były pokazy i inscenizacje z życia fortu z początku XIX wieku, koncerty, grillowanie i najważniejszy punkt dnia – pokaz fajerwerków.

A skoro byliśmy już tak blisko znanych wodospadów to należało je też odwiedzić. Niagara Falls nie zrobiła wrażenie na Marzenie. Ładnie ale nie było WOW! Za to miasteczko Niagara Falls skutecznie wystraszyło Marzenę. Połączenie kiczu z Krupówek z kiczem z Krynicy Morskiej i podniesienie do potęgi n-tej. Mała namiastka Las Vegas w Kanadzie. Marzena pozostanie na pustyni, jeżeli Sergio zechce zwiedzać amerykańską stolicę rozrywki.

W podkowie jeziora Onatrio pozostaliśmy prawie przez dwa tygodnie. W tym rejonie mieszka 25% ludności całej Kanady. Jest to również jedno z największych jezior w Ameryce Północnej. Postanowiliśmy postarać się zwiedzić 5 największych z nich, których pierwsze litery w języku angielskim tworzą wyraz HOMES (domy), a więc:

H – jezioro Huron,
O – jezioro Ontario,
M – jezioro Michigan
E – jezioro Erie,
S – jezioro Superior, po polsku nosi nazwę jezioro Górne.

Jezioro Ontario i Erie udało się zwiedzić w czasie przymusowego postoju. Dlaczego przymusowego, o tym za chwilę.

W Hamilton zwiedzilismy również okręt, który jest powiązany z jednym z polskich miast.

Chodzi oczywiście o Gdynię i stacjonującą tam Błyskawicę. HMCS Haida jest siostrzanym okrętem ORP Błyskawica. Będąc w styczniu w Gdańsku z wizytą u Marcina wybraliśmy się zwiedzić Błyskawicę. Punktualnie o 14:00 staneliśmy przy kasie i nic. Po kwadrancie czekania okazało się, że kasa bedzie otwarta o 14:00 ale dopiero w maju. No cóż, my zwiedziliśmy Haidę w Kanadzie a Marcin z Wujem w wakacje zwiedzili Błyskawicę w Gdyni.

A więc dlaczego przymusowy przestój? Sergio postanowił pozostawić w tej części świata swoje dwa zęby mądrości i majątek za ich pozbycie się J. Z powodu długiego weekendu związanego z Dniem Kanady i terminem wakacyjnym czekaliśmy parę dni na konsultację. Trafiliśmy przypadkowo do klinki, w której Marzeny polskość miała znaczenie. Dzięki temu, że lekarz miał polskie pochodzenie i Pani w recepcji była Polką, udało się przeprowadzić zabieg w dniu, w którym normalnie lekarz ma wolne. Sergio został znieczulony całkowicie i niczego nie pamiętał pomiędzy ostatnimi słowami pielęgniarki i pobudką do przytomności w domu studenckim. A wydawało się w międzyczasie, że jest przytomny i rozumie wszystko co do niego się mówiło. Marzena żałuje, że nie zapytała Sergia o sekretny pin do złotej karty bez limitu. Taka sytuacja może już się nigdy nie powtórzyć.

Po pozybciu się bolącego problemu, mogliśmy znowu ruszyć w drogę i odkryć nowe wody, ale o tym w następnym poście.

Podążając wzdłuż rzeki św. Wawrzyńca przekraczamy granicę kolejnej prowincji nawet o tym nie wiedząc. Jesteśmy już w Ontario. Po doświadczeniach z przekroczeniem zatłoczonego Montrealu stwierdzamy, że duże miasta nie są dla nas. Postanawiamy ominąć Ottawę, stolicę, i zmierzamy wzdłuż rzeki do celu, czyli do wodospadu Niagara. Ale zanim tam dotrzemy dużo się wydarzy i dużo zobaczymy.

Miejscem po drodze, któego nie możemy ominąć jest Park Narodowy Tysiąca Wysp. Granica pomiędzy Kanadą i USA przebiega nurtem rzeki tak, że część z Tysiąca Wysp znajduje się po jednej, a część po drugiej stronie linii granicznej. Odrzucając śródrzeczne kępy i głazy, na których nie rośnie ani jedno drzewo lub krzew i które nie pozostają powyżej powierzchni wód rzeki przez cały rok, oblicza się, że wysp spełniających te kryteria jest 1865 (za wikipedia). Możecie wyobrazić sobie tylko widoki. Jedziemy spokojnie lokalną drogą wzdłuż brzegu rzeki i cieszymy oczy.

[foogallery id=”911″]

Skoro podążamy wzdłuż granicy to naturalnie znajduje się tutaj pełno fortów i twierdz obronnych po każdej stronie. Postanowiliśmy zwiedzić niektóre z nich po stronie kanadyjskiej. Wybór pada na Fort Henry w miejscowości Kingstone. Mieliśmy szczęście bo trafiliśmy na pokaz musztry oraz pokaz altyleryjski.

Ostanie zdjęcie trochę poruszonę ponieważ jak huknęło fotografowi ręką zadrżała 🙂

Zwiedziliśmy jeszcze Fort George, ale o tym w kolejnym poście.

Na zakończenie zdjęcia z nocnego Toronto. Postanowiliśmy przejechać to miasto nocą. Wszystkie napotkane osoby ostrzegały nas, że miasto wiecznie jest zakorkowane. Północ wydawała nam się optymalna. Środkiem Toronto przebiega autostrada. Miasto świeciło niesamowice, czego niestety zdjęcia nie oddają. Uff korków nie było – tylko na początku niestety. Po paru kilometrach (niestety już poza ładnymi widokami) staneliśmy w korku na czteropasmowej autostradzie w środku nocy.

15-20, 24-28 czerwiec 2018
1500 km

Wystarczy przejechać granicę z Nowym Brunszwikiem żeby od razu zobaczyć zmiany – wszyscy wkoło mówią po francusku, wszystkie znaki są po francusku, KFC to już nie KFC tylko PFK a rozpoznać można tylko po logotypie. Nasz francuski jest na poziomie niemowlaka – uśmiechamy się od ucha do ucha i machamy rączkami.

W Parku Narodowym Farillon zobaczyliśmy niedzwiedzia, i to z bliska. Siedział sobie na szlaku jakieś 50 metrów od nas jak wyłoniliśmy się zza zakrętu.

  

    

Dokumentacji fotograficznej ze spotkanie nie mamy. Do końca wyprawy Marzena była przerażona i robiła niemiłosierny hałas informujący jakąkolwiek dziką zwierzynę o zmierzających osobnikach w ich kierunku.

W ciągu naszego przejazdu przez prowincję widzieliśmy jeszcze między innymi: foki, bobry i świstaki. Jeden z tych ostatnich mieszkał niedaleko naszego obozowiska i został ze wszech stron obfotografowany. Najlepiej jednak prezentuje się odpoczywając na kamieniu.

 

  

Najczęściej sami gotujemy, ale nie można poznać kultury i obyczajów danego kraju jeżeli nie spróbuje się kultowych potraw. Potrawą z Quebecu, a nawet nazywaną kanadyjską potrawą narodową, jest Poutine. Wynaleziona w latach pięćdziesiątych ubiegłego stulecia składa się z 3 składników – frytek (dość grubych, chrupiących z wierzchu i miękkich w środku, kawałków sera w temperaturze pokojowej, a wszystko to polane jest gęstym, aromatycznym sosem, który przypomina pieczeniowy.  Spróbowane, zaliczone 🙂

 

Ale najlepsze było jeszcze przed nami. Niespodziewane spotkanie na parkingu centrum handlowego przerodziło się w zaproszenie do domu. Sebastian i jego córka Angeline zaciekawieni naszym wehikułem zaczeli z nami rozmawiać i okazało się, że jest to rodzina z podróżniczym hobbym. W domu dodatkowo zostaliśmy poczęstowani syropem klonowym z rodzinnej uprawy Genevieve (żony), a dodatkowo poznaliśmy masło klonowe i toffi klonowe. Pyszności. Wieczór upłynął na wymienianiu się doświadczeniami podróżniczymi. Dostaliśmy całą masę cennych wskazówek dotyczących głównie Stanów Zjednczonych. Jednocześnie była to możliwość poznania z bliska Kanadyjczyków, ich pomysłów na życie, trochę historii, głównie prowincji i codziennej rzeczywistości. My, z drugiej strony, byliśmy ambasadorami naszych krajów opowiadając o naszych obyczajach i historii. Dostaliśmy też puszkę domowego syropu klonowego, niesamowite!

Sebastian, Genevieve, Angeline i futrzaku (aaa nie pamiętamy imienia) dziękujęmy za Waszą gościnność. Jesteście niesamowici! Zaprosiliście obcych sobie ludzi, mówiących w innym języku do swojego domu po kilkuminutowej rozmowie. Szacunek.

  

12-15  i 20-24 Czerwiec 2018
2ooo km

Pogoda od początku naszego wyjazdu nie była wspólpracująca ale dawaliśmy radę. No ale Nowy Brunszwik to już nas rozłożył na łopatki – deszcz, wiatr, zimno – ciężko było biwakować i zwiedzać. Uciekliśmy na chwilę do kolejnej prowincji, żeby zaatakować Nowy Brunswick od strony wody licząc na poprawę pogody. No i udało się. Nocowaliśmy na plaży w okolicy Dalhousie i było cudnie. Ocean spokojny jak jezioro, mogiczne kolory zachodzącego słońca, ognisko na plaży i grilowane speciały i widok z namiotu.

  

Kolejnego dnia na parkingu popularnej kanadyjskiej sieci kawairni Tim Hortons poznaliśmy Keith Jalbert i po krótkiej rozmowie zaproponował, że pokaże nam magiczne miejsce. No i pojechaliśmy za nim żeby zobaczyć to:

      

Paul’s lookout, czyli widok Pawła, to miejsce pośrodku lasu, oaza spokoju, nawet nie dokońca znana przez lokalnych. Własiciel, Paweł, obiecał swojemu tacie, że zachowa to miejsce. Domek nad urwiskiem z bajecznym widokiem. Można sobie tylko wyobrazić jak wygląda to miejsce jesienią, gdy liście eksplodują ferią barw. Kojoty, łosie i inne zwierzęta też można obserwować. Dzięki Keith za pokazanie nam, dzięki Paul za możliwość zobaczenia kawałka Twojego życia.

Tego samego dnia postanowliśmy biwakować na małej wysepce Poskudie wschodniej części prowincji. Nowy Brunszwik to jedyna prowincja w całej Kanadzie, która jest dwujęzyczna. Znaki, punkty informacyjne – wszystko jest tłumaczone na obydwa języki. Jednocześnie obok ludów które mieszkały tu od dawna, między innymi ludności Mi’kmaq mieszkają tu potomkowie Francuzów tzw Acadians, którzy mówią tylko po francusku, jak i, potomkowie Brytyjczyków, którzy mowią tylko po angielsku. I na plaży w Poskudie spotkaliśmy Acadiana mówiącego po francusku, rolnika. Rozmowa z użyciem dwóch języków i trzech par rąk zaowocowała w prezent, który otrzymaliśmy. Nawet nie znamy jego imienia, nie zdażyliśmy zrobić zdjęcia, nie mamy jak mu podziękować. Otrzymaliśmy od niego mrożonego homara, lokalny przysmak. Sergio znowu był w raju i jadł wprost z pudełka. Marzena rolowała.

 

To nie koniec jeszcze o mieszkańcach tej prowincji. W miejscowości Grand Falls, przy wodospadzie, zaczepił nas zaciekawiony naszym samochodem Dan. Daniel Zolondek 🙂 Po dziadku polskie nazwisko, choć już trochę zmienione. Na szczęście Gorzka Żołądkowa była na pokładzie 🙂

  

Nowy Brunszwik to też lasy i ich mieszkańcy. Sergio był zdziwiony jak przy drodze może stać znak “uwaga na łosie” przez 40 km. A więc stoi i powinien stać, bo spotkaliśmy 4 osobniki na poboczu, jeden nawet przebiegł przed nami. Niestety nagrany filmik nie nadaje się do publikacji ale zdjęcia też są.

 

Zadaszone mosty – można znaleźć ich tutaj kilkanaście. To ochrona mostu przed śniegiem i ewetualnym zawalniem z tego powodu. Ciekawostka architektoniczna.

I na koniec historia która łączy ludzi i zwierzęta. To muszą być niesamowici ludzie, bo mają psy – a dokładnie trzydzieści czworonogów. Gino i Fran Roussel i ich Baisley Lodges. Gino, weteran, który stworzył miejsce, do którego inni weterani mogą przyjść, usiąść, pogadać; Cement Hill, Góra Cementu, 158 worków cementu zużytych dla upamiętnienia 158 żołnierzy kanadyjskich którzy zgineli w Afganistanie; i psy zaprzęgowe a dokładnie 30 z nich, przygarnięte przez nich. Spędziliśmy z nimi tylko parę godzin, zdecydownie za mało! Opowieści było mnóstwo, a jeszcze więcej przed nami bo mamy jego książkę.

      

Zdecydownie polecamy ich do śledzenia na FB

https://www.facebook.com/gino.roussel i

https://www.facebook.com/Baisley-Lodges-108613102494477/ oraz do zakupu książki przez Amazon.

A najlepiej odwiedzić ich osobiście i przekonać się jaki niesamowitymi osobami są.

9-12 Czerwiec 2018
585 km

Prosto z Nowej Szkocji promem dostaliśmy się na Wyspę Księcia Edwarda. Mała, głównie rolnicza wyspa z wielką historią, bo tu zaczęła się jednoczyć Kanada i … fikcyjną postacią znaną na całym świecie. Poprzedni post był zapowiedzią tego co zobaczyliśmy. Jeszcze raz gratulujemy Lilianie, do której wysłaliśmy już widokówkę z podróży. A więc o kim mowa? Chodziło oczywiście o Anię z Zielonego Wzgórza. Zwiedziliśmy dom, kóry należał do rodziny Lucy Maud Montgomery i który był dla niej inspiracją.

 

  

W Parku Narodowym Greenwich przeszliśmy się również szlakiem przez wydmy, który w znacznej części prowadzi przez jezioro i ułożone na nim pływające platformy.

    

Było tak pięknie, że postanowiliśmy nagrać to Wam.

A skoro mowa o wyspie i to na oceanie, nie można nie wspomnieć o owocach morza. Sergio był w raju.

A z wyspy Mostem Konfederacji udaliśmy się do kolejnej kanadyjskiej prowincji.

 

 

Kto zgadnie kogo przypomina Sergio i gdzie się to miejsce znajduje?

Pierwszej osobie, która odpowie poprawnie w komentarzu, wyślemy widokówkę 🙂

 

 

 

 

28.05.2018 – 9.06.2018
3.034 KM

Halifax przywitał nas słońcem. Ostatni obiad na pokładzie statku i schodzimy na ląd. Mieliśmy zarezerwowany pobyt w domu studenckim w centrum, najtańsza opcja 🙂 Warunki super, zupełnie inaczej zapamiętałam polskie akademiki. W Halifaksie spędziliśmy 3 dni zwiedzając miasto, odbierając samochód z odprawy celnej i ogólnie przygotowując się do wyprawy.

Opuściliśmy Halifax w kierunku Peggy Cove i zaczęliśmy eksplorować wybrzeże.

   

Czasami mieliśmy problem ze znalezieniem miejsca na nocleg (video mają polskie napisy do wyboru)

a czasami udawało nam się znaleźć miejsca magiczne.

   

Żeby nie było, że tylko siedzimy w samochodzie. W Parku Narodowym Cape Breton udaliśmy się na małą wycieczkę w czasie której widzieliśmy: niedźwiedzia (Sergio całego, ja tylko tyłek), niezliczoną ilość wiewiórek, wieloryby, zające, ptaki. Mimo niezliczonych znaków “uwaga na łosie” i widocznej działalności łosi (las zamieniają w step, pochłaniają wszystko co rośnie i nadaje się do zjedzenia) nie udało nam się spotkać żadnego.

 

Zwiedziliśmy również twierdze Louisbourg (link tutaj) i nawet mieli informację w języku polskim i portugalskim. Ta mała chatka na trzecim zdjęciu należała do Portugalczyka.

     

Podsumowanie:

Nowa Szkocja jest cudna tylko trafiło nam się najzimniejsze lato w historii. Brr.