No i jesteśmy w Stanach Zjednoczonych. Wpuścili nas i nasz samochodzik 🙂 Jakoś specjalnie nami nie nie interesowali, standardowe pytanie co tu robimy, czy mamy rodzine itd. Nawet nie zajrzeli do lodówki.

Pierwszym cudem natury, który chcemy odwiedzidzić w stanach jest Badlands National Park, w tłumaczeniu Park Narodowy Złych Ziem 🙂 Trudno nie zgodzić z tą nazwą jak się żyło tutaj 200 lat temu, ale w dzisiejszych czasach można tam wjechać i podziwiać. A jest co bo klimaty trochę nie z tej ziemi, a może wprost z Marsa. Słynny “Tańczący z Wilkami” z przystojnym Kevinem Costnerem 🙂 był nagrywany międzyinnymi w tej scenerii.

Prawda, że zapierające w dech w piersi widoki. Ale oprócz widoków są jeszcze zwierzęta. Jesteśmy przecież  na wielkich preriach. Setki lat te ziemie zajmowały bizony. Miliony ich i rdzenne plemienia, które swój los im zawierzały. W czasach dzikiego zachodu wszystko się zmieniło. Z milionów bizonów zostało mniej niż tysiąc, nowi osadnicy próbowali oswoić ziemię … ale natura nie dała się. Dzisiaj możemy podziwiać wielkie bizony kroczące dostajnie, nawet jeśli przechodzą przez drogę trzeba się zatrzymać i je podziwiać.

Ale oprócz tych dużych zwierząt na uwagę zasługują również te malutkie, jak pieski preriowe. Urocze maleństwa, które cały swój czas spędzają na poszukiwaniu jedzenia i konsumpcji.

Zaczarowani pięknem tego rejonu postanowiliśmy po raz pierwszy w życiu zobaczyć widok z góry z helikoptera. Prawda, że robi wrażenie?!

Całkiem niedaleko od Badlands, w kierunku zachodnim znajduje się znana góra z wizerunkiem czterech prezydentów Stanów Zjednoczonych. Mowa oczywiście o Mount Rushmore. Akurat przejeżdzaliśmy obok 🙂 Jednocześnie rdzenni mieszkańcy również wykuwają podobiznę Indiańskiego wodza Crazy Horse (Szalony Koń). Na uwagę zasługuje fakt, że robią to bez wsparcia funduszy narodowych, a tylko z darowizny, a artystą, który to podjął się tego dzieła był Korczak Ziółkowski, potomek Polaków w Stanach Zjednoczonych.

Zmierzamy cały czas w stronę Yellowstone, ale nie możemy przejechać obojętnie obok takiego tworu natury.

Nazwane zostało to Devils Tower (Diabelską Wieżą).

Woda, woda, woda. Wszędzie w Kanadzie jest woda. Nie wiadomo czy to ląd z dużą ilością jezior, czy może Kanada to niezliczone formacje ziemne na rozległych wodach. Polska ma krainę tysiąca jezior, Kanada powinną nazywać się krainą miliona jezior o ile to nawet nie za mała liczba. Jest pięknie. Dróg mało, tylko główne, po których nasza prędkość kosmiczna 75 km\h jest blisko limitu dolnego. Zdecydowanie wolimy drogi lokalne, ale w tej części Ontario nie da się. Za dużo wody wokół. Ale za to jakie miejsca noclegowe nam się trafiają.

Po drugiej stronie tego jeziorka pod wieczór widzieliśmy misia jak chodził sobie po wzgórzu. Nad ranem okazało się, że jacyś ludzie postanowli rozbić namiot tam. Rozbili, wyciągneli kosze piknikowe, włączyli muzykę … a my widzimy ich po lewej stronie … i misia, który wyszedł z krzaków po prawej, jakieś 50 metrów od nich. No i dylemat. Ostrzec ich, ostrzec może jednak misia (bo może to są myśliwi). Obserwowaliśmy sytuację z drugiego brzegu, przygotowując się do dalszej drogi. Misio oddalił się w przeciwnym kierunku. Uff. Wilk syty i owca cała.

W miejscowości Sault Ste. Marie zwiedziliśmy kanał łączący Jezioro Górne z jeziorem Huron (który łączy się z Ontario a następnie przez rzekę św. Wawrzyńca łączy się z Atlantykiem). A nie mówiliśmy, że Kanada to jedna wielka woda, nawet pośrodku olbrzymiego kontynentu!

Jezioro Górne jest olbrzymie. Jest to największe jezioro słodkowodne i drugie co do wielkości jezioro na świecie (po Morzu Kaspijskim). Jechaliśmy piękną drogą prowadzącą wzdłuż jego brzegu. Jechaliśmy parę dni i ciągle było piękne. Udawało nam się znaleźć miejsca na nocleg nad samą linią brzegową. Tłumów nie było. Temperatura wody to reguluje. Bałtyk przy jeziorze Górnym to ciepłe źródło 🙂 Sergio oczywiście zamoczył stopy i kolana nawet … w temperaturze 4C. Marzena wolała zmyć trudy podróży nawilżonymi chusteczkami.

Zmierzaliśmy w kierunku Pukaskwa National Park, gdzie chcieliśmy pójść w góry i biwakować w terenie, w krainie misiów. Trasa to tylko 9 km w jedną stronę. Niestety nie podają w godzinach, jaki to ma miejsce w Polsce. Może i lepiej J Po krótkich przygotowaniach zostawiliśmy samochód na parkingu i dalej już tylko na nogach, przed siebie. Celem był wiszący most.

Po powrocie z wyprawy, umęczeni, brudni, spragnieni kąpieli udaliśmy się znowu na piechotę na teren kempingu. Marzena już w łazience próbując umyć ręcę zorientowała się, że coś jest nie tak. Sergio poszedł od razu pod prysznic. Rozebrał się, poukładał ubranie, przygotował środki myjące, wszedł pod prysznic … i nawet grama wody. Okazało się, że jest awaria prądu i nic nie działa. Odczekaliśmy godzinę i nic nie zapowiadało się, że szybko to usuną. Ruszyliśmy więc w drogę, zmęczeni nieziemsko i brudni jeszcze bardziej. Prysznic z ciepłową wodą udało nam się dopaść dopiero w Thunder Bay, 2 dni później. Kamping był już dawno poza swoim czasem świętności, prysznice były, poprzestajmy na tym, że były bez opisywania ich stanu, … a woda była ciepła i zmywała całe trudy. Nigdy tak nie cieszyliśmy się z kąpieli jak tego dnia. Wyjątkowe uczucie bycia czystym zostało zaspokojone. A następnego dnia czekał nas nowy kraj. Następnego dnia pierwszy raz mieliśmy znaleźć się w Stanach Zjednoczonych.

Planowanie to nie nasza specjalność. Wiemy gdzie chcemy jechać, przynajmniej tak nam się wydaje, dając sobie czas, bez konkretnej daty. Zresztą planowana trasa również się zmienia pod wpływem poznanych ludzi. Zbliżała się ważna dla Kanadyjczyków data, dodatkowo obchodzona hucznie i trzeba było zadecydować co robimy i gdzie. 1 lipca 2018 świętowaliśmy 151 rocznicę powstania Kanady w forcie Fort George w miejscowości Niagara-on-the-Lake, starej stolicy prowincji. Były pokazy i inscenizacje z życia fortu z początku XIX wieku, koncerty, grillowanie i najważniejszy punkt dnia – pokaz fajerwerków.

A skoro byliśmy już tak blisko znanych wodospadów to należało je też odwiedzić. Niagara Falls nie zrobiła wrażenie na Marzenie. Ładnie ale nie było WOW! Za to miasteczko Niagara Falls skutecznie wystraszyło Marzenę. Połączenie kiczu z Krupówek z kiczem z Krynicy Morskiej i podniesienie do potęgi n-tej. Mała namiastka Las Vegas w Kanadzie. Marzena pozostanie na pustyni, jeżeli Sergio zechce zwiedzać amerykańską stolicę rozrywki.

W podkowie jeziora Onatrio pozostaliśmy prawie przez dwa tygodnie. W tym rejonie mieszka 25% ludności całej Kanady. Jest to również jedno z największych jezior w Ameryce Północnej. Postanowiliśmy postarać się zwiedzić 5 największych z nich, których pierwsze litery w języku angielskim tworzą wyraz HOMES (domy), a więc:

H – jezioro Huron,
O – jezioro Ontario,
M – jezioro Michigan
E – jezioro Erie,
S – jezioro Superior, po polsku nosi nazwę jezioro Górne.

Jezioro Ontario i Erie udało się zwiedzić w czasie przymusowego postoju. Dlaczego przymusowego, o tym za chwilę.

W Hamilton zwiedzilismy również okręt, który jest powiązany z jednym z polskich miast.

Chodzi oczywiście o Gdynię i stacjonującą tam Błyskawicę. HMCS Haida jest siostrzanym okrętem ORP Błyskawica. Będąc w styczniu w Gdańsku z wizytą u Marcina wybraliśmy się zwiedzić Błyskawicę. Punktualnie o 14:00 staneliśmy przy kasie i nic. Po kwadrancie czekania okazało się, że kasa bedzie otwarta o 14:00 ale dopiero w maju. No cóż, my zwiedziliśmy Haidę w Kanadzie a Marcin z Wujem w wakacje zwiedzili Błyskawicę w Gdyni.

A więc dlaczego przymusowy przestój? Sergio postanowił pozostawić w tej części świata swoje dwa zęby mądrości i majątek za ich pozbycie się J. Z powodu długiego weekendu związanego z Dniem Kanady i terminem wakacyjnym czekaliśmy parę dni na konsultację. Trafiliśmy przypadkowo do klinki, w której Marzeny polskość miała znaczenie. Dzięki temu, że lekarz miał polskie pochodzenie i Pani w recepcji była Polką, udało się przeprowadzić zabieg w dniu, w którym normalnie lekarz ma wolne. Sergio został znieczulony całkowicie i niczego nie pamiętał pomiędzy ostatnimi słowami pielęgniarki i pobudką do przytomności w domu studenckim. A wydawało się w międzyczasie, że jest przytomny i rozumie wszystko co do niego się mówiło. Marzena żałuje, że nie zapytała Sergia o sekretny pin do złotej karty bez limitu. Taka sytuacja może już się nigdy nie powtórzyć.

Po pozybciu się bolącego problemu, mogliśmy znowu ruszyć w drogę i odkryć nowe wody, ale o tym w następnym poście.

Podążając wzdłuż rzeki św. Wawrzyńca przekraczamy granicę kolejnej prowincji nawet o tym nie wiedząc. Jesteśmy już w Ontario. Po doświadczeniach z przekroczeniem zatłoczonego Montrealu stwierdzamy, że duże miasta nie są dla nas. Postanawiamy ominąć Ottawę, stolicę, i zmierzamy wzdłuż rzeki do celu, czyli do wodospadu Niagara. Ale zanim tam dotrzemy dużo się wydarzy i dużo zobaczymy.

Miejscem po drodze, któego nie możemy ominąć jest Park Narodowy Tysiąca Wysp. Granica pomiędzy Kanadą i USA przebiega nurtem rzeki tak, że część z Tysiąca Wysp znajduje się po jednej, a część po drugiej stronie linii granicznej. Odrzucając śródrzeczne kępy i głazy, na których nie rośnie ani jedno drzewo lub krzew i które nie pozostają powyżej powierzchni wód rzeki przez cały rok, oblicza się, że wysp spełniających te kryteria jest 1865 (za wikipedia). Możecie wyobrazić sobie tylko widoki. Jedziemy spokojnie lokalną drogą wzdłuż brzegu rzeki i cieszymy oczy.

[foogallery id=”911″]

Skoro podążamy wzdłuż granicy to naturalnie znajduje się tutaj pełno fortów i twierdz obronnych po każdej stronie. Postanowiliśmy zwiedzić niektóre z nich po stronie kanadyjskiej. Wybór pada na Fort Henry w miejscowości Kingstone. Mieliśmy szczęście bo trafiliśmy na pokaz musztry oraz pokaz altyleryjski.

Ostanie zdjęcie trochę poruszonę ponieważ jak huknęło fotografowi ręką zadrżała 🙂

Zwiedziliśmy jeszcze Fort George, ale o tym w kolejnym poście.

Na zakończenie zdjęcia z nocnego Toronto. Postanowiliśmy przejechać to miasto nocą. Wszystkie napotkane osoby ostrzegały nas, że miasto wiecznie jest zakorkowane. Północ wydawała nam się optymalna. Środkiem Toronto przebiega autostrada. Miasto świeciło niesamowice, czego niestety zdjęcia nie oddają. Uff korków nie było – tylko na początku niestety. Po paru kilometrach (niestety już poza ładnymi widokami) staneliśmy w korku na czteropasmowej autostradzie w środku nocy.

15-20, 24-28 czerwiec 2018
1500 km

Wystarczy przejechać granicę z Nowym Brunszwikiem żeby od razu zobaczyć zmiany – wszyscy wkoło mówią po francusku, wszystkie znaki są po francusku, KFC to już nie KFC tylko PFK a rozpoznać można tylko po logotypie. Nasz francuski jest na poziomie niemowlaka – uśmiechamy się od ucha do ucha i machamy rączkami.

W Parku Narodowym Farillon zobaczyliśmy niedzwiedzia, i to z bliska. Siedział sobie na szlaku jakieś 50 metrów od nas jak wyłoniliśmy się zza zakrętu.

Dokumentacji fotograficznej ze spotkanie nie mamy. Do końca wyprawy Marzena była przerażona i robiła niemiłosierny hałas informujący jakąkolwiek dziką zwierzynę o zmierzających osobnikach w ich kierunku.

W ciągu naszego przejazdu przez prowincję widzieliśmy jeszcze między innymi: foki, bobry i świstaki. Jeden z tych ostatnich mieszkał niedaleko naszego obozowiska i został ze wszech stron obfotografowany. Najlepiej jednak prezentuje się odpoczywając na kamieniu.

Najczęściej sami gotujemy, ale nie można poznać kultury i obyczajów danego kraju jeżeli nie spróbuje się kultowych potraw. Potrawą z Quebecu, a nawet nazywaną kanadyjską potrawą narodową, jest Poutine. Wynaleziona w latach pięćdziesiątych ubiegłego stulecia składa się z 3 składników – frytek (dość grubych, chrupiących z wierzchu i miękkich w środku, kawałków sera w temperaturze pokojowej, a wszystko to polane jest gęstym, aromatycznym sosem, który przypomina pieczeniowy.  Spróbowane, zaliczone 🙂

Ale najlepsze było jeszcze przed nami. Niespodziewane spotkanie na parkingu centrum handlowego przerodziło się w zaproszenie do domu. Sebastian i jego córka Angeline zaciekawieni naszym wehikułem zaczeli z nami rozmawiać i okazało się, że jest to rodzina z podróżniczym hobbym. W domu dodatkowo zostaliśmy poczęstowani syropem klonowym z rodzinnej uprawy Genevieve (żony), a dodatkowo poznaliśmy masło klonowe i toffi klonowe. Pyszności. Wieczór upłynął na wymienianiu się doświadczeniami podróżniczymi. Dostaliśmy całą masę cennych wskazówek dotyczących głównie Stanów Zjednczonych. Jednocześnie była to możliwość poznania z bliska Kanadyjczyków, ich pomysłów na życie, trochę historii, głównie prowincji i codziennej rzeczywistości. My, z drugiej strony, byliśmy ambasadorami naszych krajów opowiadając o naszych obyczajach i historii. Dostaliśmy też puszkę domowego syropu klonowego, niesamowite!

Sebastian, Genevieve, Angeline i futrzaku (aaa nie pamiętamy imienia) dziękujęmy za Waszą gościnność. Jesteście niesamowici! Zaprosiliście obcych sobie ludzi, mówiących w innym języku do swojego domu po kilkuminutowej rozmowie. Szacunek.

12-15  i 20-24 Czerwiec 2018
2ooo km

Pogoda od początku naszego wyjazdu nie była wspólpracująca ale dawaliśmy radę. No ale Nowy Brunszwik to już nas rozłożył na łopatki – deszcz, wiatr, zimno – ciężko było biwakować i zwiedzać. Uciekliśmy na chwilę do kolejnej prowincji, żeby zaatakować Nowy Brunswick od strony wody licząc na poprawę pogody. No i udało się. Nocowaliśmy na plaży w okolicy Dalhousie i było cudnie. Ocean spokojny jak jezioro, mogiczne kolory zachodzącego słońca, ognisko na plaży i grilowane speciały i widok z namiotu.

Kolejnego dnia na parkingu popularnej kanadyjskiej sieci kawairni Tim Hortons poznaliśmy Keith Jalbert i po krótkiej rozmowie zaproponował, że pokaże nam magiczne miejsce. No i pojechaliśmy za nim żeby zobaczyć to:

Paul’s lookout, czyli widok Pawła, to miejsce pośrodku lasu, oaza spokoju, nawet nie dokońca znana przez lokalnych. Własiciel, Paweł, obiecał swojemu tacie, że zachowa to miejsce. Domek nad urwiskiem z bajecznym widokiem. Można sobie tylko wyobrazić jak wygląda to miejsce jesienią, gdy liście eksplodują ferią barw. Kojoty, łosie i inne zwierzęta też można obserwować. Dzięki Keith za pokazanie nam, dzięki Paul za możliwość zobaczenia kawałka Twojego życia.

Tego samego dnia postanowliśmy biwakować na małej wysepce Poskudie wschodniej części prowincji. Nowy Brunszwik to jedyna prowincja w całej Kanadzie, która jest dwujęzyczna. Znaki, punkty informacyjne – wszystko jest tłumaczone na obydwa języki. Jednocześnie obok ludów które mieszkały tu od dawna, między innymi ludności Mi’kmaq mieszkają tu potomkowie Francuzów tzw Acadians, którzy mówią tylko po francusku, jak i, potomkowie Brytyjczyków, którzy mowią tylko po angielsku. I na plaży w Poskudie spotkaliśmy Acadiana mówiącego po francusku, rolnika. Rozmowa z użyciem dwóch języków i trzech par rąk zaowocowała w prezent, który otrzymaliśmy. Nawet nie znamy jego imienia, nie zdażyliśmy zrobić zdjęcia, nie mamy jak mu podziękować. Otrzymaliśmy od niego mrożonego homara, lokalny przysmak. Sergio znowu był w raju i jadł wprost z pudełka. Marzena rolowała.

To nie koniec jeszcze o mieszkańcach tej prowincji. W miejscowości Grand Falls, przy wodospadzie, zaczepił nas zaciekawiony naszym samochodem Dan. Daniel Zolondek 🙂 Po dziadku polskie nazwisko, choć już trochę zmienione. Na szczęście Gorzka Żołądkowa była na pokładzie 🙂

Nowy Brunszwik to też lasy i ich mieszkańcy. Sergio był zdziwiony jak przy drodze może stać znak “uwaga na łosie” przez 40 km. A więc stoi i powinien stać, bo spotkaliśmy 4 osobniki na poboczu, jeden nawet przebiegł przed nami. Niestety nagrany filmik nie nadaje się do publikacji ale zdjęcia też są.

Zadaszone mosty – można znaleźć ich tutaj kilkanaście. To ochrona mostu przed śniegiem i ewetualnym zawalniem z tego powodu. Ciekawostka architektoniczna.

I na koniec historia która łączy ludzi i zwierzęta. To muszą być niesamowici ludzie, bo mają psy – a dokładnie trzydzieści czworonogów. Gino i Fran Roussel i ich Baisley Lodges. Gino, weteran, który stworzył miejsce, do którego inni weterani mogą przyjść, usiąść, pogadać; Cement Hill, Góra Cementu, 158 worków cementu zużytych dla upamiętnienia 158 żołnierzy kanadyjskich którzy zgineli w Afganistanie; i psy zaprzęgowe a dokładnie 30 z nich, przygarnięte przez nich. Spędziliśmy z nimi tylko parę godzin, zdecydownie za mało! Opowieści było mnóstwo, a jeszcze więcej przed nami bo mamy jego książkę.

Zdecydownie polecamy ich do śledzenia na FB

https://www.facebook.com/gino.roussel i

https://www.facebook.com/Baisley-Lodges-108613102494477/ oraz do zakupu książki przez Amazon.

A najlepiej odwiedzić ich osobiście i przekonać się jaki niesamowitymi osobami są.

9-12 Czerwiec 2018
585 km

Prosto z Nowej Szkocji promem dostaliśmy się na Wyspę Księcia Edwarda. Mała, głównie rolnicza wyspa z wielką historią, bo tu zaczęła się jednoczyć Kanada i … fikcyjną postacią znaną na całym świecie. Poprzedni post był zapowiedzią tego co zobaczyliśmy. Jeszcze raz gratulujemy Lilianie, do której wysłaliśmy już widokówkę z podróży. A więc o kim mowa? Chodziło oczywiście o Anię z Zielonego Wzgórza. Zwiedziliśmy dom, kóry należał do rodziny Lucy Maud Montgomery i który był dla niej inspiracją.

W Parku Narodowym Greenwich przeszliśmy się również szlakiem przez wydmy, który w znacznej części prowadzi przez jezioro i ułożone na nim pływające platformy.

Było tak pięknie, że postanowiliśmy nagrać to Wam.

A skoro mowa o wyspie i to na oceanie, nie można nie wspomnieć o owocach morza. Sergio był w raju.

A z wyspy Mostem Konfederacji udaliśmy się do kolejnej kanadyjskiej prowincji.

Kto zgadnie kogo przypomina Sergio i gdzie się to miejsce znajduje?

Pierwszej osobie, która odpowie poprawnie w komentarzu, wyślemy widokówkę 🙂

28.05.2018 – 9.06.2018
3.034 KM

Halifax przywitał nas słońcem. Ostatni obiad na pokładzie statku i schodzimy na ląd. Mieliśmy zarezerwowany pobyt w domu studenckim w centrum, najtańsza opcja 🙂 Warunki super, zupełnie inaczej zapamiętałam polskie akademiki. W Halifaksie spędziliśmy 3 dni zwiedzając miasto, odbierając samochód z odprawy celnej i ogólnie przygotowując się do wyprawy.

Opuściliśmy Halifax w kierunku Peggy Cove i zaczęliśmy eksplorować wybrzeże.

Czasami mieliśmy problem ze znalezieniem miejsca na nocleg (video mają polskie napisy do wyboru)

a czasami udawało nam się znaleźć miejsca magiczne.

Żeby nie było, że tylko siedzimy w samochodzie. W Parku Narodowym Cape Breton udaliśmy się na małą wycieczkę w czasie której widzieliśmy: niedźwiedzia (Sergio całego, ja tylko tyłek), niezliczoną ilość wiewiórek, wieloryby, zające, ptaki. Mimo niezliczonych znaków “uwaga na łosie” i widocznej działalności łosi (las zamieniają w step, pochłaniają wszystko co rośnie i nadaje się do zjedzenia) nie udało nam się spotkać żadnego.

Zwiedziliśmy również twierdze Louisbourg (link tutaj) i nawet mieli informację w języku polskim i portugalskim. Ta mała chatka na trzecim zdjęciu należała do Portugalczyka.

Podsumowanie:

Nowa Szkocja jest cudna tylko trafiło nam się najzimniejsze lato w historii. Brr.